даць, дам, дасі́, дасць; дадзі́м, дасце́, даду́ць; даў, дала́, дало́; дай; да́дзены; зак.

1. каго-што каму. Уручыць, перадаць з рук у рукі непасрэдна.

Д. кнігу.

Д. грошы на дарогу.

2. Паведаміць, перадаць.

Д. свой адрас.

3. Заплаціць якую-н. суму.

Колькі дасі за боты?

4. што або з інф., каму. Аддаць у карыстанне, забяспечыць чым-н.

Д. кватэру.

Д. работу.

Д. дарогу.

Д. магчымасць што-н. зрабіць.

5. што каму. Прынесці як вынік чаго-н.

Зямля дала багаты ўраджай.

6. што каму і без дап. Арганізаваць для каго-н. якое-н. мерапрыемства.

Д. абед.

Д. канцэрт у гонар госця.

7. што каму-чаму. Вызначыць узрост.

На выгляд яму не дасі і сарака гадоў.

8. што. З назоўнікам утварае спалучэнне са знач. таго ці іншага дзеяння ў залежнасці ад сэнсу назоўніка.

Д. асечку.

Д. званок.

Д. асадак.

Д. абяцанне.

Д. паказанне.

Д. згоду.

9. што. Асудзіць, прыгаварыць да зняволення (разм.).

Д. спагнанне.

Спірыду за хуліганства далі год.

10. Нанесці ўдар (разм.).

Д. поўху.

Д. у зубы.

11. у знач. часц. дай. Абазначае спробу зрабіць што-н. або подступ да дзеяння (разм.).

Дай, думаю, сяду, адпачну.

◊

Даць аб сабе знаць — прыслаць аб сабе вестку; абазвацца.

Дай бог ногі (разм.) — пра жаданне хутчэй уцячы адкуль-н.

Дай бог чутае бачыць (разм.) — пажаданне здзейсніць абяцанне.

Даць волю рукам — біць каго-н., біцца.

Даць галаву на адсячэнне — паручыцца сваім жыццём.

Даць дразда (разм.) — вызначыцца ў працы, танцах, гульні.

Даць драла (дзёру, драпака, лататы) (разм.) — пусціцца наўцёкі.

Даць дуба (разм.) — памерці.

Даць дулю (разм.) — нічога не даць.

Даць дыхту (разм.) — сурова расправіцца.

Даць зразумець — намякнуўшы, даць магчымасць здагадацца.

Даць кругу (разм.) — прайсці ці праехаць лішнюю адлегласць абходнай дарогай.

Даць па руках — пакараць; рашуча папярэдзіць.

Даць пачатак — з’явіцца крыніцай чаго-н., адпраўным пунктам.

Даць пытлю (разм.) — адлупцаваць каго-н.

Даць слова —

1) дазволіць выступіць на сходзе;

2) цвёрда паабяцаць.

Даць у лапу (разм.) — падкупіць каго-н. хабарам.

Даць цягу (разм.) — уцячы.

Не даць (сябе) у крыўду — заступіцца, абараніць.

Не даць ходу — затрымаць што-н.

|| незак. дава́ць, даю́, дае́ш, дае́; даём, даяце́, даю́ць.

|| наз. да́ча, -ы (да 8 знач.).

Д. паказанняў.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

геро́й, -я, мн. -і, -яў, м.

1. Храбры, самаадданы чалавек, які зрабіў, робіць подзвігі.

Г.

Вялікай Айчыннай вайны.

Г. працы.

2. Галоўная дзеючая асоба літаратурна-мастацкага твора.

Г. рамана.

3. чаго. Асоба, што ўвасабляе ў сабе характэрныя рысы эпохі, асяроддзя.

Г. нашага часу.

4. каго-чаго. Чалавек, які чым-н. вылучыўся, які з’яўляецца прадметам захаплення.

Г. дня.

○

Герой Беларусі — найвышэйшая ўзнагарода Рэспублікі Беларусь за выключныя заслугі перад дзяржавай і грамадствам.

Герой Савецкага Саюза — ганаровае званне, якое прысвойвалася ў СССР за выключную доблесць і гераізм.

Герой Сацыялістычнай Працы — ганаровае званне, якое прысвойвалася ў СССР за выдатныя дасягненні ў галіне народнай гаспадаркі і культуры.

Горад-герой — ганаровае званне, прысвоенае гарадам, насельніцтва якіх праявіла масавы гераізм і мужнасць у абароне Радзімы ў гады Вялікай Айчыннай вайны.

Крэпасць-герой — ганаровае званне, прысвоенае Брэсцкай крэпасці за абарону і мужнасць у гады Вялікай Айчыннай вайны.

|| ж. гераі́ня, -і, мн. -і, -раінь.

◊

Маці-гераіня — ганаровае званне, якое прысвойвалася ў СССР шматдзетным маці, якія выхавалі не менш як 10 дзяцей.

|| прым. геро́йскі, -ая, -ае (да 1 знач.).

Г. ўчынак.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

bimbać

bimba|ć

незак. разм. na kogo/co; z czego быць абыякавым да каго/чаго; не цікавіцца кім/чым; не звяртаць увагі на каго/што;

on sobie bimbać na wszystko — яму на ўсё начхаць;

bimbać sobie z aparatów słuchowych — ён сабе пасмейваецца са слыхавых апаратаў

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

Лапа́та, лопа́та ’драўляная ці металічная прылада з дзяржаннем і шырокім ніжнім канцом для капання зямлі, зграбання збожжа, саджэння хлеба ў печ, для расчысткі снегу’ (ТСБМ, Сл. паўн.-зах., Касп., Шат., Яруш., Бес., Бяльк., Сцяшк.), ’вертыкальная частка прасніцы, да якой прывязваецца кудзеля’ (Уладз.), ’прылада (дошчачка) для выраўноўвання саломы на страсе’ (Шушк.; паст., шальч., Сл. паўн.-зах.). Укр., рус. лопа́та, польск. łopata, палаб. lüpotǝ ’лапатка’, н.-луж. łopata, klěbowa łopata, в.-луж. łopata, hopata, opata ’хлебная лапата’, łopač ’лапата’, чэш. lopata, lopač, lopař, славац. lopata, славен. lopáta ’лапата’, ’вясло’, ’лапатка’, серб.-харв. ло̀пата, чак. lopȁta, макед. лопата, лопа́та, лупа́та, балг. лопата, ст.-слав. лопата ’лапата, шуфель’, ’вясло’. Прасл. lopata паводле марфалагічнай будовы ўяўляецца як адыменны (вельмі стары, першасны) прыметнік на ‑at‑ъ, ж. р. ‑at‑a (Мее, 291), утвораны ад лексемы lop‑ъ ’ліст’, роднаснай да літ. lãpas, лат. lapa ’ліст’ (гл. ла́па 2). Семантыка лексемы lopata заключала ў сабе прыкмету з наяўнасцю знешняй рысы, а іменна формы ліста. Вельмі яскравым сведчаннем гэтага з’яўляецца дэфініцыя славен. lopáta ў SSKJ (2, 640): orodje s širokim listom in dolgim držajem… Роднаснымі для прасл. lopata з’яўляюцца літ. lópeta, lopetà ’лапата’, ’лемех’, ’лапатка’, лат. lâpsta, lāpusta ’лапата’, ’лапатка’, прус. lopto ’лапата’. Больш падрабязна гл. Бернекер, 732–733; Буга, Rinkt, 1, 312–313; Брукнер, 312; Траўтман, 149–150; Младэнаў, 279; Фрэнкель, 339–340; Мюленбах-Эндзелін, 2, 240; Фасмер, 2, 518–519; Слаўскі, 5, 193–196; Скок, 2, 318–319 і інш. Махэк₂ (339) рэканструюе прасл. форму як lapeta.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Náme

m -ns, -n, Námen m -s, -

1) імя́, про́звішча, на́зва, найме́нне

im ~n — ад імя́, у імя́

mein ~ ist Péter — мяне́ заву́ць [клі́чуць] Пе́тэрам

únter fálschem ~n — пад вы́думаным про́звішчам

2) імя́, вядо́масць, папуля́рнасць

sich (D) éinen ~n máchen — зрабі́ць сабе́ імя́, стаць вядо́мым [знакамі́тым]

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

entgéhen

* vi (s) (D) бе́гчы, уцяка́ць (ад каго-н., чаго-н.); пазбяга́ць (каго-н., чаго-н.)

das entgíng mir — гэ́та я прапусці́ў, гэ́тага я не заўва́жыў

sich (D) étwas ~ lássen* — прапусці́ць што-н.

sich (D) etw. nicht ~ lássen — не адка́зваць сабе́ ў чым-н.

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

прабіць сов.

1. в разн. знач. проби́ть; (проделать отверстие — ещё) проломи́ть, продыря́вить;

п. сцяну́ — проби́ть (проломи́ть) сте́ну;

п. даро́гу праз лес — проби́ть доро́гу че́рез лес;

гадзі́ннік ~бі́ў пало́ву пе́ршай — часы́ проби́ли полови́ну пе́рвого;

п. мяч — проби́ть мяч;

2. (повредить уколом) наколо́ть, просади́ть;

п. нагу́ — наколо́ть (просади́ть) но́гу;

3. проколо́ть, проткну́ть, пронзи́ть;

◊ п. сабе́ даро́гу — проби́ть себе́ доро́гу (путь);

гарма́тай не ~б’е́ш — пу́шкой не прошибёшь;

ілбо́м сцяну́ не ~б’е́ш — посл. лбом сте́ну не прошибёшь

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)

проби́ть сов.

1. в разн. знач. прабі́ць, мног. папрабіва́ць;

проби́ть сте́ну прабі́ць сцяну́;

проби́ть доро́гу че́рез лес прабі́ць даро́гу праз лес;

часы́ про́били полови́ну пе́рвого гадзі́ннік прабі́ў пало́ву пе́ршай;

проби́ть штрафно́й спорт. прабі́ць штрафны́;

2. (проконопатить) спец. праканапа́ціць;

3. (исполниться) разг., уст. сту́кнуць;

◊

проби́ть себе́ доро́гу прабі́ць сабе́ даро́гу;

пу́шкой не пробьёшь гарма́тай не праб’е́ш;

час про́бил а) (наступило время) наста́ў час; б) (кончилось время кого-, чьё-л.) адышо́ў час;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)

odd

[ɑ:d]

adj.

1) які́ застае́цца

keep the odd change — пакі́нь сабе́ рэ́шту

2) няпа́рны

an odd stocking — няпа́рная панчо́ха

3) дадатко́вы; выпадко́вы; незаня́ты, во́льны

odd players — запасны́я гульцы́

odd jobs — выпадко́выя рабо́ты

odd moments — во́льныя хвілі́ны

4) зь лі́шкам

twenty odd years — два́ццаць зь лі́шкам гадо́ў

five hundred odd — пяцьсо́т зь лі́шкам

5) няцо́тны, няпа́рны

Five is an odd number — Пяць — няцо́тны лік

odd houses — дамы́ зь няцо́тнымі нумара́мі

6) дзіўны́, дзіва́цкі; дзіво́тны, незвыча́йны

odd couple — дзіўна́я па́ра

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

зна́чны, ‑ая, ‑ае.

1. Вялікі намерам, колькасцю, сілай і пад. Значная частка. У значнай ступені. □ Малыя варожыя заслоны, якія трапляліся на шляху, — знішчалі [байцы]. Ад сустрэчы са значнымі сіламі ворага ўхілялася, заходзілі глыбей у лясы. Шамякін. Няма патрэбы ўсяму ўзводу ісці пад Доўгі Брод, .. тым болей, што для гэтага трэба зрабіць значны крук. Колас.

2. Важны па значэнню; істотны. Значныя падзеі. Значная роля. □ Астаючыся верным сабе, Кашын не прапускаў ніводнага больш-менш значнага сходу. Карпаў. // Разм. Які займае высокае становішча ў грамадстве; уплывовы. Ну, калі ўжо сам таварыш Верашчака... — прамовіў я такім тонам, быццам мне вельмі добра было вядома, якая гэта значная птушка — Верашчака. Васілёнак.

3. Разм. Бачны, прыметны. Вусны дзедавы складаліся ў ледзь значную ўсмешку. Крапіва.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)