паддава́цца, падда́цца náchgeben* vi;

паддава́цца чыйму-н. уплы́ву sich von j-m beínflussen lássen*;

не паддава́цца спаку́сам der Verführung widerstéhen*

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

zazdrościć

незак. ( komu/czemu czego) зайздросціць (каму/чаму);

zazdrościć komu powodzenia — зайздросціць чыйму поспеху

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

влия́ние ср. уплы́ў, -лы́ву м.;

ока́зывать на кого́-л. влия́ние рабі́ць на каго́-не́будзь уплы́ў;

поддава́ться чьему́-л. влия́нию паддава́цца чыйму́-не́будзь уплы́ву;

по́льзоваться влия́нием карыста́цца ўплы́вам;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

падляга́ць I несов. подлежа́ть;

п. суду́ — подлежа́ть суду́;

п. чыйму́-не́будзь распараджэ́нню (зага́дванню) — подлежа́ть чьему́-л. ве́дению;

не ~га́е апавяшчэ́нню — не подлежи́т оповеще́нию

падляга́ць II несов. (ложиться рядом) подлега́ть

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

náchfühlen

vt

1) спачува́ць (у чым-н.); (D) спачува́ць (каму-н.)

j-m séinen Schmerz ~ — спачува́ць чыйму́-н. го́ру [чыёй-н. бядзе́]

2) прама́цваць

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

устрыво́жаны, ‑ая, ‑ае.

1. Дзеепрым. зал. пр. ад устрывожыць.

2. у знач. прым. Які знаходзіцца ў стане трывогі, хвалявання. Устрывожаны камендант.. загадаў двум сваім салдатам з аховы неадкладна праверыць, хто страляе і па чыйму дазволу. Якімовіч. — Што з табой, Ваня, ты нездаровы, ці што? — спытала ўстрывожаная жонка. Карпюк. // Які выражае трывогу, хваляванне. — Хто гэта? — пачуўся ўстрывожаны жаночы голас. Скрыпка. А .. [Таня] нібы не заўважала ўстрывожаных мужавых вачэй. Новікаў. // Успуджаны, сагнаны з месца. Устрывожаныя птушкі ўзвіваліся ў паветра, высока кружыліся ў небе. Лынькоў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

подлежа́ть несов. падляга́ць; (надлежать) нале́жаць;

подлежа́ть суду́, юриди́ческой отве́тственности падляга́ць суду́, юрыды́чнай адка́знасці;

подлежа́ть чьему́-л. ве́дению падляга́ць чыйму́-не́будзь ве́данню (распараджэ́нню), нале́жаць да чыйго́-не́будзь ве́дання;

не подлежи́т оглаше́нию не падляга́е абвяшчэ́нню;

◊

не подлежи́т ни мале́йшему сомне́нию не выкліка́е (няма́) нія́кага сумне́ння.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

léiten

vt

1) кірава́ць, ве́сці

sich von j-m ~ lássen* — паддава́цца чыйму́-н. уплы́ву

sich von etw. (D) ~ lássen* — кірава́цца чым-н.

etw. in die Wége ~ — падрыхтава́ць, арганізава́ць што-н.

2) накі- ро́ўваць

3) эл. право́дзіць

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

га́дзіцца, ‑джуся, ‑дзішся, ‑дзіцца; незак.

Разм.

1. Адчуваць агіду да каго‑, чаго‑н.; брыдзіцца. Тараска гадзіўся жаб. Юрэвіч.

2. Псавацца ад забруджвання. Адзенне гадзіцца.

гадзі́цца ​1, ‑джу́ся, ‑дзі́шся, ‑дзі́цца; незак.

Разм. Быць прыгодным, падыходзячым для чаго‑н., адпавядаць якім‑н. патрабаванням. — Я вывучаў дакументы і думаў: вось гэта для маёй дысертацыі падыходзіць. І гэта гадзіцца. Арабей. // безас. (звычайна з адмоўем). Варта, трэба, к месцу. Сцёпка перамог сябе; не, спаць не гадзіцца! Колас.

•••

Гадзіцца ў бацькі (у маці, сыны і пад.) каму — адпавядаць па ўзросту чыйму‑н. бацьку (маці, сыну і пад.).

Куды гэта гадзіцца; нікуды не гадзіцца — вельмі дрэнна, дрэнны.

гадзі́цца ​2, гаджу́ся, го́дзішся, го́дзіцца; незак.

Разм. Канчаць спрэчку; згаджацца, пагаджацца. Рэдкія выпадкі лаянкі толькі на кароткі час раскідалі іх дружбу, і хлопцы скора зноў гадзіліся. Колас. Слугі князя з дарам князевым прыйшлі, З Вялем-волатам, з дружынаю гадзіцца. Танк.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

чый I, (род. чыйго́, дат. чыйму́, твор., предл. чыі́м; чыя́ ж., чыё ср., мн. чые́) мест.

1. вопр. чей;

ч. гэ́та го́лас? — чей э́то го́лос?;

чыя́ гэ́та кні́га? — чья э́то кни́га?;

чыё апавяда́нне? — чей расска́з?;

2. относ. чей;

не ве́даю, ч. гэ́та дом — не зна́ю, чей э́то дом;

геро́й, ч. по́дзвіг усі́м вядо́мы — геро́й, чей по́двиг всем изве́стен

чый II, род. чы́ю сущ., мн. нет, бот. чий

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)