подлежа́ть несов. падляга́ць; (надлежать) нале́жаць;

подлежа́ть суду́, юриди́ческой отве́тственности падляга́ць суду́, юрыды́чнай адка́знасці;

подлежа́ть чьему́-л. ве́дению падляга́ць чыйму́е́будзь ве́данню (распараджэ́нню), нале́жаць да чыйго́е́будзь ве́дання;

не подлежи́т оглаше́нию не падляга́е абвяшчэ́нню;

не подлежи́т ни мале́йшему сомне́нию не выкліка́е (няма́) нія́кага сумне́ння.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)