дыякрыты́чны, -ая, -ае.

У выразе: дыякрытычны знак — надрадковы ці падрадковы знак у літары (у некаторых алфавітах — побач з літарай), які ўдакладняе гучанне, напр., значок кароткасці над літарамі «ў» або «й».

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

plakietka

ж. значок; бэдж

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

камандо́рскі, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да камандора, належыць яму. Камандорскі значок.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

кука́рда

(фр. cocarde)

спецыяльны значок на форменнай шапцы.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

перакало́ць², -калю́, -ко́леш, -ко́ле; -калі; -ко́латы; зак.

1. што. Прыкалоць іначай або ў іншым месцы.

П. значок.

2. каго. Закалоць усіх, многіх.

П. свіней.

|| незак. перако́лваць, -аю, -аеш, -ае (да 1 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

значкі́ст, -а, М -сце, мн. -ы, -аў, м.

Чалавек, які мае значок як сведчанне пра кваліфікацыю, выкананне якіх-н. нарматываў.

|| ж. значкі́стка, -і, ДМ -тцы, мн. -і, -так.

|| прым. значкі́сцкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

значкі́ст, ‑а, М ‑сце, м.

Той, хто атрымаў, заслужыў права насіць які‑н. значок. Значкіст ГПА.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Verbándsabzeichen

m -s, - значо́к тавары́ства [клу́ба]

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

кука́рда, ‑ы, ДМ ‑дзе, ж.

Значок прынятага ўзору на форменнай шапцы. Блішчала залатая лётчыцкая кукарда на фуражцы. Хомчанка.

[Фр. cocarde.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Spórtabzeichen

n -s, -e спартыўны значо́к

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)