Ла́енне 1 ’гаўканне’ (Нас.). Да ла́яць 1 (гл.).
Ла́енне 2 (зневаж.) ’шматкі, анучы’ (Нас.). Да лайно 2 (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
лай м. браха́нне, -ння ср., брэх, род. брэ́ху м., га́ўканне, -ння ср.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
bark1 [bɑ:k] n.
1. га́ўканне, брэх
2. рэ́зкі гук
3. рэ́зкі/гру́бы адка́з, рэзкі/гру́бы зваро́т
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
ла́яние ср. браха́нне, -ння ср., брэх, род. брэ́ху м.; (тявканье) га́ўканне, -ння ср.;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Звя́га ’прыстасаванне; надакучлівы брэх сабакі’, маг. ’брахлівы сабака; пра чалавека’ (Янк. Мат.). Рус. дыял. звя́га, смал., пск. ’гаўканне; брэх лісы’, ’сварка’, ’бурчанне’, вяцк. ’надакучлівы чалавек’, цвяр., пск., алан. ’пустаслоў’, укр. звяга ’гаўканне, сварка’. Ст.-рус. звяга ’непатрэбная балбатня’ (Курбскі, XVI XVII стст.). Прасл. дыял. zvęga ўзыходзіць да і.-е. кораня *gʼhu̯en‑ з балта-слав. падаўжэннем ‑g‑. Роднасныя літ. žvéngti, лат. zvìegt ’іржаць’. Гл. звяк, звінець. Покарны, 1, 491; Траўтман, 374; Фасмер, 2, 88.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Gebéll
n -(е)s
1) брэх, га́ўканне
2) ла́янка
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
брахня́ ж.
1. (гаўканне) гл. брэх;
2. перан. разм. пагард. Lügneréi f -, -en, Quatsch m -es, dúmmes Geschwätz
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
брэх; гаўканне, звяга (разм.); ях (абл.)
Слоўнік сінонімаў і блізказначных слоў, 2-е выданне (М. Клышка, правапіс да 2008 г.)
Перага́саць (піріга́сыць) ’патаптаць’ (Юрч. СНЛ). Да пера- (гл.) і ‑гасаць, роднаснага з гойсаць (гл.). Параўн. чэш. hasati ’гойсаць’, ’несціся стрымгалоў’, hasot ’шумны танец, карагод’, ’гаўканне’, славац. hasať ’скакаць, вытанцоўваць’, польск. hasać ’тс’, ’бегаць, гарэзаваць’, укр. гаса́ти. Паводле Махэка₂ (162), звязана з hosati ’бегчы скокам’, якое з *hop‑s‑a‑ti. Генетычна роднасныя з бел. гойсаць (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
bay2 [beɪ] n. браха́нне, брэх, га́ўканне
♦
an animal at bay загна́ны (саба́камі) звер;
be/stand at bay быць у безвыхо́дным стано́вішчы;
hold/keep smb. at bay не падпуска́ць каго́-н. да сябе́
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)