га́ўканне
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне
|
адз. |
| Н. |
га́ўканне |
| Р. |
га́ўкання |
| Д. |
га́ўканню |
| В. |
га́ўканне |
| Т. |
га́ўканнем |
| М. |
га́ўканні |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
га́ўканне ср.
1. га́вканье, лай м.; тя́вканье;
2. разг., перен. тя́вканье
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
га́ўканне, ‑я, н.
Разм. Дзеянне паводле знач. дзеясл. гаўкаць, а таксама гукі гэтага дзеяння. Мурза.. з гучным гаўканнем накінулася на мядзведзя і давай ірваць яго зубамі за заднія ногі. Бядуля.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
га́ўкаць, -аю, -аеш, -ае; незак.
1. Брахаць (пра сабаку).
2. перан. Паклёпнічаць, нагаворваць (пра зламысных людзей; разм.).
|| аднакр. га́ўкнуць, -ну, -неш, -не; -ні.
|| наз. га́ўканне, -я, н.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
га́вканье га́ўканне, -ння ср.;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
тявканье га́ўканне, -ння ср., дзя́ўканне, -ння ср., ця́ўканне, -ння ср.;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Ла́енне 1 ’гаўканне’ (Нас.). Да ла́яць 1 (гл.).
Ла́енне 2 (зневаж.) ’шматкі, анучы’ (Нас.). Да лайно 2 (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
лай м. браха́нне, -ння ср., брэх, род. брэ́ху м., га́ўканне, -ння ср.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
ла́яние ср. браха́нне, -ння ср., брэх, род. брэ́ху м.; (тявканье) га́ўканне, -ння ср.;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Звя́га ’прыстасаванне; надакучлівы брэх сабакі’, маг. ’брахлівы сабака; пра чалавека’ (Янк. Мат.). Рус. дыял. звя́га, смал., пск. ’гаўканне; брэх лісы’, ’сварка’, ’бурчанне’, вяцк. ’надакучлівы чалавек’, цвяр., пск., алан. ’пустаслоў’, укр. звяга ’гаўканне, сварка’. Ст.-рус. звяга ’непатрэбная балбатня’ (Курбскі, XVI XVII стст.). Прасл. дыял. zvęga ўзыходзіць да і.-е. кораня *gʼhu̯en‑ з балта-слав. падаўжэннем ‑g‑. Роднасныя літ. žvéngti, лат. zvìegt ’іржаць’. Гл. звяк, звінець. Покарны, 1, 491; Траўтман, 374; Фасмер, 2, 88.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)