изобрета́тель вынахо́днік, -ка м., вынахо́дца, -цы м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

вынахо́дца, ‑ы, ДМ ‑у, Т ‑ам, м.; ДМ ‑ы, Т ‑ай (‑аю), ж.

Тое, што і вынаходнік.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

originator [əˈrɪdʒɪneɪtə] n. fml ініцыя́тар; а́ўтар; ствара́льнік, вынахо́днік; а́ўтар; ствара́льніца, вынахо́дніца

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

Erfínder

m -s, - вынахо́днік, вынахо́дца

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Самарскі А. (вынаходнік) 5/572

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

Котаў (рус. вынаходнік) 1/65

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

pomysłodawca

м. аўтар; вынаходнік; стваральнік

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

Меха́нік, меха́ник ’спецыяліст па механіцы’ (ТСБМ, Некр.). З польск. mechanik (Кюнэ, Poln., 77), якое з лац. mechanikus ’тс’ < ст.-грэч. μηχανικός ’умелы, вынаходнік’ < μηχανή ’машына’, ’выдумка’, ’хітрасць’, ’асадная машына’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

inventor

[ɪnˈventər]

n.

вынахо́дца -ы m., вынахо́днік -а m., вынахо́дніца f.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

odkrywca

м. чалавек, які зрабіў адкрыццё; адкрывальнік; вынаходнік

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)