ука́тывать​I несов. (к уката́ть)

1. (дорогу) уе́зджваць, аб’е́зджваць, абабіва́ць, утрамбо́ўваць;

2. (войлок) зва́льваць, ува́льваць.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

обка́тывать​I несов.

1. (обваливать) разг. ука́чваць, абка́чваць, абле́пліваць, абсыпа́ць;

обка́тывать в муке́ ука́чваць у муку́;

2. (укатывать) уе́зджваць, абабіва́ць;

обка́тывать доро́гу уе́зджваць (абабіва́ць) даро́гу;

3. (испытывать пробной ездой) аб’е́зджваць;

4. перен. (осваивать) абка́тваць.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

уе́зживать несов., прост.

1. (укатывать, утрамбовывать) уе́зджваць, аб’е́зджваць, абабіва́ць, утрамбо́ўваць;

2. (измучивать ездой) зае́зджваць, заму́чваць (яздо́й);

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

абіва́ць гл. абабіваць, абабіць;

◊

абіва́ць паро́гі ў каго-н. j-m die Tür éinrennen*, j-m mit Bítten bestürmen [belästigen]

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

перешива́ть несов.

1. (всё, многое) шыць;

2. (заново) перашыва́ць;

3. (обшивать заново досками и т. п.) абшыва́ць на́нава, абабіва́ць на́нава;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

obijać

незак.

1. біць, збіваць (каго);

2. (пра сцены) аклейваць;

3. (пра мэблю) абабіваць, абіваць;

4. набіваць (абручы на бочку)

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

panel

[ˈpænəl]

1.

n.

1) панэ́ль, філёнга f. (у дзьвяра́х)

2) по́лка f. (у су́кні)

3) даўга́я ву́зкая карці́на або́ фатагра́фія

4) сьпіс прысяжны́х су́дзьдзяў; прысяжны́я су́дзьдзі

5) дыскусі́йная гру́па

2.

v.t.

абабіва́ць панэ́ляй; ашалёўваць

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

bruise

[bru:z]

1.

n.

1) пабі́тае ме́сца, ра́нка f.

2) сіня́к -а́ m.

3) увагну́тае або́ ўбі́тае ме́сца

2.

v.t.

1) набіва́ць сіня́к; абабіва́ць, пабі́ць (фрукт)

2) Figur. ра́ніць, зьневажа́ць, абража́ць (пачу́цьці)

3) таўчы́; расьціра́ць на парашо́к

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

кры́ть несов.

1. крыць; (покрывать — краской, позолотой и т. п.) пакрыва́ць; (обивать) абіва́ць, абабіва́ць; (обшивать тканью) абшыва́ць, паця́гваць;

кры́ть кры́шу крыць страху́ (дах);

2. (критиковать) крыць;

3. карт. біць;

кры́ть тузо́м біць ту́зам;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Пля́скаць, пляска́ць, пля́скыць ’удараць’, ’біць, хвастаць, сцёбаць’, ’стукаць далонню аб далонь ці па чым-небудзь’ (ТСБМ, Нас., Гарэц., Бяльк., Яруш., Шат.; ашм., Стан.), ’апладзіраваць’ (ельск., хойн., Мат. Гом.); ’пляскаць па вадкасці’ (Шат., Сл. ПЗБ); ’плямкаць, чмякаць пры ядзе’ (сміл., Стан.; Шат.), пля́цкаць ’тс’ (в.-дзв., Сл. ПЗБ); пляска́ць ’біць молатам’ (Касп.), ’таптаць, дратаваць’ (зэльв., Сл. рэг. лекс.); пля́скаць ’барабаніць, звінець (аб лыжках і місцы)’ (воран., віл., Сл. ПЗБ), экспр. ’касіць нізкую рэдкую траву’ (шальч., Сл. ПЗБ), ’рабіць, майстраваць’ (карм., Мат. Гом.); плеска́ць ’ляскаць, пляскаць’ (ТС); пля́скаць ’біць па твары далонню’ (Нас.; Бяльк.: жлоб., Мат. Гом.). Укр. пля́скаты, пле́скати ’біць у далоні’, ’плёхаць па гразі’, ’гаварыць многа і абы-што’, ’кляпаць’, а таксама бойк. пля́цкати ’плямкаць, еўшы’, польск. plaskać ’гучна удараць далонню’, ’выдумляць, нагаворваць’, дыял. паморск. płaskac, plaskac ’пляскаць далонню на вадзе’, чэш. мар. pláskati, ляш. pľaskať ’пляскаць, шлёпаць’, славац. pľasknúť ’пляснуць па шчацэ, спіне’, ’бразнуць (дзвярыма)’, ’лопнуць (пра пупышку)’, ’пляснуцца (у гразь)’; славен. plȃskati ’пляскаць, апладзіраваць’, ’падрубаць’, ’крычаць’, plaskati, plaskáti ’біць у далоні’, серб.-харв. чак. пљаска̏ти ’пырскаць, пляскаць па вадзе’, макед. пласка ’удараць далонню’, ’вярзці лухту’, ст.-слав. плесклти ’ляскаць, ляпаць’. Прасл. *plaskati, варыянт *ploskati, роднаснае літ. ploskúoti ’пляскаць (рукамі), чмякаць’, ’бразгаць’ < і.-е. plok‑sk‑ ’плоскі’, ’біць, таўчы’ (Сной–Бязлай, 3, 49). Банькоўскі (2, 598) выводзіць польск. plaskać з прасл. plěsk‑a‑ti, якое з’яўляецца ітэратывам да *pleskati > бел. пле́скаць (гл.). Сюды ж з пераносным значэннем пля́ска́ць ’гаварыць многа і абы-што’ (Нар. Гом.; Шат.; Касп.), ’плявузгаць, малоць языком’ (Сл. ПЗБ), пляска́ч ’пустаслоў, пляткар’, ’які гаворыць абы-што’ (Скарбы), ’балбатун’ (Сцяшк. МГ), пля́скыньнік ’тс’ (Юрч. СНЛ), пляскава́ць ’плявузгаць, несці лухту’ (ігн., Сл. ПЗБ), параўн. чэш. pleskati ’тс’, славац. pleskotať ’тс’, паморск. plesk​uotac ’неразумна ілгаць’, якія Фурлан (JS, 39, 4, 123) узводзіць да *ple‑sk‑ < і.-е. *(s)pele‑, параўноўваючы з літ. pleškė́ti, лат. plekšet ’ілгаць’, што неабавязкова.

Пляска́ць ’рабіць пляскатым, плюшчыць’ (ТСБМ, Касп.), ’абабіваць лапатай’ (Сцяшк. Сл.), плыска́ты ’пляскаць (пра метал)’ (драг., Жыв. сл.), пляску́шка ’невялікі, расплясканы кавалак металу’ (Юрч. Вытв.). Да пля́скаць (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)