пашуткава́ць, ‑кую, ‑куеш, ‑куе; зак.
Абл. Пажартаваць. [Бабка:] — Чалавек ён [пан] не кепскі. І пагаварыць любіць, і пашуткуе, і пасмяецца. Колас.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
радыёама́тар, ‑а, м.
Той, хто любіць займацца радыётэхнікай і радыёсувяззю. Гурток радыёаматараў. □ Радыёаматары бяруцца сканструяваць свой арыгінальны радыёпрыёмнік. Шамякін.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
патрыёт, -а, М -ёце, мн. -ы, -аў, м.
1. Чалавек, прасякнуты патрыятызмам.
Быць патрыётам сваёй Радзімы.
2. перан., чаго. Чалавек, шчыра адданы якой-н. справе, які горача любіць што-н.
П. свайго калектыву.
|| ж. патрыётка, -і, ДМ -тцы, мн. -і, -так.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)
Е́нза ’які любіць укалоць, задзірака’ (Нас.). Запазычанне з польск. jędza ’ведзьма’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
boozy
[ˈbu:zi]
adj., informal
1) п’я́ны
2) які́ лю́біць ча́ста выпіва́ць
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
disputatious
[,dɪspjəˈteɪʃəs]
adj.
які́ лю́біць спрача́цца, ху́ткі да спрэ́чкі, сва́ркі; сварлі́вы
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
любі́цца, люблюся, любішся, любіцца; незак.
Разм.
1. Любіць адно аднаго. [Агей:] — Як жаніўся, не хацела дзеўка замуж ісці, хоць і любіліся з ёю. Галавач. Аленка ведала, што часамі хлопцы і дзяўчаты любяцца, што ёсць на свеце каханне. Колас.
2. безас. Аб магчымасці, жаданні любіць. Будзьце [людзі] прасцей, будзьце прасцей, Пакуль любіцца. Кірэенка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
◎ Ніссялю́ба ’неахвотна’ (жлоб., Мат. Гом.). Няясна; апошняя частка суадносіцца з любіць (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
франт
(польск. frant < чэш. frant, ад František = імя уласнае)
чалавек, які любіць модна апранацца; моднік.
Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)
вадалю́б, ‑а, м.
1. Вадзяны жук атрада цвердакрылых.
2. Пра расліну, якая спажывае многа вады, любіць расці ў вільготных мясцінах.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)