яру́га
1. Роў са стромкімі берагамі, які ўтварыўся ад веснавых вод (Слаўг.). Тое ж яруга́ (Слаўг.).
2. Глыбокая лужына ў рове (Сядл. Бес); вялікая лужына на вуліцы пасля дажджу; гразкае месца (Палессе Талст., Стол.).
Беларускія геаграфічныя назвы. Тапаграфія. Гідралогія. (І. Яшкін, 1971, правапіс да 2008 г.)
Расто́ка ’рытвіна, размытая веснавой вадой’ (Ласт.), ’паводка’ (Сцяшк. Сл.), ’месца, у якім шырыня ракі значна павялічваецца’ (Ластоўскі, Выбр. тв., 422), ’адліга’ (Сл. ПЗБ). Параўн. польск. roztoka ’вузкая даліна; ручай’, старое таксама ’адліга, разводдзе’, чэш., славац. ráztoka ’зліццё малых ручайкоў у большую плынь’, в.-луж. rostoka (roztoka) ’роў, па якім вада збіраецца ў плынь ці азярцо’, макед. растока ’разгалінаванне ракі’, расток ’разліў’. Прасл. *orztoka, што з *orz‑ (гл. рас-) і *tekti (гл. цячы, ток), гл. Шустар-Шэўц, 2, 1243. Махэк₂ (510) бачыць у чэшскай і славачкай назвах адлюстраванне погляду знізу, што прысутнічае ў славен. ráztoka ’кол з развілкай у плоце’, славац. ráztok ’развілістая галіна’, паводле Фурлан (Бязлай, 3, 160), у выніку змены nomen actionis > nomen acti з *(orz)točiti ’раздзяліць, развесці’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
зака́паць 1, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., каго-што.
1. Запэцкаць каплямі чаго‑н.; абкапаць. Закапаць сукенку чарнілам.
2. Ка́паючы, увесці куды‑н. (лякарства). Ідучы на работу, мама загадала мне: — Вова, у дванаццаць гадзін закапаеш Наташы вочы. Васілевіч.
зака́паць 2, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак.
Пачаць капаць.
закапа́ць, ‑а́ю, ‑а́еш, ‑а́е; зак., каго-што.
1. Паклаўшы ў паглыбленне, засыпаць, закідаць чым‑н. зверху. Асноўную сваю маёмасць перад ад’ездам у лес закапалі ў зямлю. Залескі. — А дзе ж вы падзелі грошы? — Закапалі, бацюшка, у стайні, каля другога стойла. Якімовіч.
2. перан. Разм. Паклёпамі, даносамі падвесці пад абвінавачванне. — Ах, паслугач панскі, глядзі ты — чалавека хацеў закапаць... Але вось сам няхай цяпер гэтага хлеба паспытае. Чарот.
3. Засыпаць, зараўнаваць што‑н. Закапаць яму. Закапаць роў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
глушы́ць несов.
1. в разн. знач. глуши́ть;
рэ́зкія гу́кі глу́шаць мяне́ — ре́зкие зву́ки глу́шат меня́;
роў мато́ра глу́шыць му́зыку — рёв мото́ра глу́шит му́зыку;
пустазе́лле глу́шыць збо́жжа — сорня́к глу́шит хлеба́;
г. мато́р — глуши́ть мото́р;
г. ры́бу — глуши́ть ры́бу;
г. імкне́нні — глуши́ть стремле́ния;
2. прост. (разбивать на куски) бить, кроши́ть;
г. пасу́ду — бить (кроши́ть) посу́ду
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)
channel
[ˈtʃænəl]
1.
n.
1) пралі́ў -ву m.
2) кана́л -у m., рэ́чышча n.
3) сьцёк -у m., сьцёкавы роў, шлях -у m.
4) крыні́ца f.
channels of information — крыні́цы, шляхі́ інфарма́цыі
5) Radio гукавы́ тракт
6) тэлевізы́йны кана́л
2.
v.t.
1) прарэ́зваць кана́л (пра раку́)
2) пераво́зіць кана́лам
3) накіро́ўваць
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
spréngen
I
vt паліва́ць (вуліцу, кветкі і г.д.)
II
vt
1) узрыва́ць, узло́мваць
2) перан. падрыва́ць (адзінства і г.д.)
3) узлама́ць; разрыва́ць (путы)
4) карт. сарва́ць (банк)
III
vi (s) е́хаць вярхо́м
über den Gráben ~ — пераско́чыць це́раз роў
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
жале́зны, ‑ая, ‑ае.
1. Зроблены з жалеза. Падышлі да сцяны, а ў ёй жалезныя вароты на замку. Якімовіч. // Металічны. Жалезныя гузікі.
2. Які змяшчае ў сабе многа жалеза, багаты жалезам. Жалезная руда. Жалезны калчадан.
3. Уласцівы жалезу, такі, як у жалезе. Не звіняць жалезным звонам Цяжкія кайданы. Колас.
4. Падобны на жалеза, як з жалеза. У сударгавым руху крамянелі рукі, рабіліся цяжкімі, жалезнымі. Лынькоў.
5. Які характарызуецца пашырэннем металургіі жалеза і вырабам жалезных рэчаў. Жалезны век.
6. перан. Моцны, дужы. Міцька ад нечаканасці.. расчапіў свае жалезныя пальцы. Шамякін. // Суровы, цяжкі. На захадзе ў дыме чырвоным Бой жалезным голасам роў. Панчанка.
7. перан. Неадступны, цвёрды, стойкі. Жалезны характар. Жалезная воля. Жалезная дысцыпліна. // Паслядоўны, правільны, стройны. Жалезная логіка.
•••
Жалезнае дрэва гл. дрэва.
Жалезны боб гл. боб.
Жалезны ход гл. ход.
З’есці пуд жалезнага бобу гл. з’есці.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
ка́верт
1. Невялікая глыбокая яма з вадой на лузе (Стол.).
2. Глыбокае месца ў рацэ (Дубр., Палессе Талст.). Тое ж коверт (Дубр.).
3. Вір (Слаўг.).
4. Вокнішча сярод дрыгвы (Стол.).
5. Невялікае забалочанае паніжэнне (Палессе Тур. Крыв.).
6. Лужына; роў (Стол.).
Беларускія геаграфічныя назвы. Тапаграфія. Гідралогія. (І. Яшкін, 1971, правапіс да 2008 г.)
траско́вішча
1. Месца, дзе распілоўваюць і колюць дровы (Слаўг.). Тое ж трэснік (р. Пціч Серб. 1915, 53), трасочнік (Глуск. Янк. II, Рэч.), траскоўнік (Слаўг.).
2. Закінуты кар'ер, роў, куды ссыпаюць пілавінне, розныя адкіды; сметнік (Слаўг.). Тое ж трасочнік (Глуск. Янк. II).
Беларускія геаграфічныя назвы. Тапаграфія. Гідралогія. (І. Яшкін, 1971, правапіс да 2008 г.)
chase
I [tʃeɪs]
1.
v.t.
1) гнаць (-ца); ганя́цца
2) праганя́ць
2.
n.
1) паго́ня f.
2) палява́ньне n., ло́вы pl.
3) то́е, за чым го́няцца, здабы́ча f.
4) го́нка f.
5) тэрыто́рыя для палява́ньня
•
- give chase
II [tʃeɪs]
[tʃeɪs]
v.
гравірава́ць на мэта́ле, аздабля́ць рэлье́фам
III [tʃeɪs]
n.
жалабо́к -ка́ m., паглыбле́ньне n.; разо́ра f.; роў -ву m.
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)