су́ша (земля) су́ша, -шы ж.;

ве́тер ду́ет с су́ши ве́цер дзьме з су́шы.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)

ве́трык, ‑у, м.

Памянш.-ласк. да вецер; невялікі, слабы вецер. Ад сажалак павяваў вільготны свежы ветрык. Чарнышэвіч.

•••

З ветрыкам пракаціць — на вялікай хуткасці правезці.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

до́лам, прысл.

Нізам. Ходзіць вецер долам. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Скавы́ш ‘моцны пранізлівы вецер з завываннем’ (ТСБМ), ‘вельмі халодны пранізлівы вецер’ (З нар. сл.). Паводле Сцяцко (Афікс. наз., 77), ад скаваць (гл.) з суф. ‑ыш. Хутчэй, да скавыліць, скавытаць (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

вест

(ням. West)

1) захад, заходні напрамак;

2) заходні вецер.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

зюйд

(гал. zuiden)

1) поўдзень, паўднёвы напрамак;

2) паўднёвы вецер.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

ізаанемо́ны

(ад іза- + гр. anemos = вецер)

ізалініі сярэднегадавой хуткасці ветру.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

Се́ўрук ‘паўночны вецер’ (Касп.). Гл. сяўрук.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

прані́злівы, -ая, -ае.

1. Рэзкі на слых.

П. свіст.

Пранізліва (прысл.) крыкнуць.

2. Пра погляд: востры, пільны.

3. Пра вецер, холад, боль і пад.: моцны, рэзкі, які наскрозь пранізвае.

|| наз. прані́злівасць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

breeze up

мацне́ць, бо́льшаць (пра ве́цер)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)