dispute
[dɪˈspju:t]
1.
v.i.
1) спрача́цца, дыскутава́ць
2) свары́цца
2.
v.t.
1) аспрэ́чваць, пярэ́чыць, браць пад сумне́ў, сумнява́цца
2) абмярко́ўваць, дыскутава́ць
3) спабо́рнічаць, спаду́жнічаць
3.
n.
спрэ́чка f., ды́спут -у m., сва́рка f.
beyond dispute — бясспрэ́чны
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
мо́да
(фр. mode, ад лац. modus = спосаб)
1) непрацяглае панаванне пэўнага густу ў якой-н. сферы жыцця або культуры (напр. апошняя м., выйсці з моды);
2) узор адзення, туалету, які прапануецца на пэўны час (напр. часопіс мод);
3) звычка, спосаб паводзін (напр. узяў моду спрачацца).
Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)
даво́лі прысл.
1. (у значнай ступені) zíemlich;
даво́лі до́бра zíemlich [recht] gut;
даво́лі вялі́кі zíemlich groß;
2. (дастаткова) genúg, genügend, zur Genüge;
даво́лі, хо́піць! das reicht!, genúg!, hör(t) auf!;
даво́лі спрача́цца! hört auf zu stréiten!;
даво́лі сло́ваў! genúg der Wórte!
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
quarrel
[ˈkwɑ:rəl]
1.
n.
сва́рка, зва́дка, зва́да f.
to seek a quarrel — шука́ць сва́ркі
to make up a quarrel — пагадзі́цца
2.
v.i.
1) свары́цца; спрача́цца, ва́дзіцца, калаці́цца; гры́зьціся
2) нарака́ць
to quarrel with fate — нарака́ць на лёс
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
auseinánder sétzen
1.
vt
1) расса́джваць
2) растлума́чваць
2.
(sich):
sich mit j-m ~ sétzen — гавары́ць, спрача́цца (з кім-н.)
sich mit éiner Fráge ~ sétzen — абмярко́ўваць яко́е-н. пыта́нне
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
Перакара́цца ’ўпікаць, дакараць; перакідвацца жартамі’ (Др.-Падб.), перакара́ць ’гаварыць наперакор; назаляць’ (Нас.), перакор ’перакорлівасць’ (Др.-Падб., Яруш.), перако́ра ’наперакор’ (Нас.), укр. переко́рюватися ’спрачацца, узаемна дакараць’, перекір(очка) ’пярэчанне’, перекі́рливий ’які пярэчыць’, рус. переко́р ’усё, што робіцца на злосць; дакор, ганьбаванне’, перекора ’спрэчкі, сваркі’, перекораться ’сварыцца’, польск. przekora, przekór ’упартасць, свавольнасць; жарты’, н.-луж. pśekora ’ўпартасць; спрэчкі, сварка’, в.-луж. překora ’спрэчка, сутыкненне’, překorić so ’пасварыцца’, чэш. příkoří, валаш. na překor ’рабіць наперакор’, славац. priekor, robiť priekory ’тс’, славен. prekȍr ’сварка’, серб.-харв. prijèkor ’дакор, папрок, упікі’, макед. прекор ’тс’ < прасл. *per‑koriti > per‑korь. Да пера- і карыць 2 (гл.) (Фасмер, 2, 320; Шустар-Шэўц, 1172; Бязлай, 3, 111).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Пярэ́чыць ’выказваць нязгоду; спрачацца; быць неадпаведным’ (ТСБМ, Нас., Шат., Гарэц., Бяльк.), ’забараняць, перашкаджаць’ (Нас., чэрв., Сл. ПЗБ), ’працівіцца, супрацьпастаўляць’ (Варл.), перачы́ць ’выказваць нязгоду’ (Воўк-Лев., Татарк.). Дзеяслоў да пе́рак (гл.), зыходным можна лічыць адно са значэнняў дзеяслова пярэ́чыць ’перасякаць дарогу’ (Нас.), параўн. укр. пере́чити ’выказваць нязгоду, супярэчыць’, рус. пере́чить ’перасякаць папярок; супярэчыць’, польск. przeczyć ’перашкаджаць, выказваць нязгоду’, чэш. přičiti ’супрацьстаяць’, славен. prẹ́čiti ’пярэчыць’, серб.-харв. пре́чити ’перашкаджаць, ствараць перашкоды’, балг. преча ’тс’, макед. пречи ’тс’, што ўзыходзяць да прасл. *perčiti, вытворнага ад *perkъ, першапачаткова ’паставіць папярок’, далей ’працівіцца’ (Сной₂, 562; БЕР, 5, 685; Банькоўскі, 2, 823). Таго ж паходжання царкоўнаславянізм папрака́ць, параўн. папро́к і папяро́к (гл.), параўн. Фідроўская, Зб. Багародзіцкаму, 145.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Раздаба́рваць ’размаўляць, балбатаць’ (Нас., Сержп. Казкі), раздабе́рваць ’балбатаць’ (слуц., Бел. дыял.), раздабы́раваць ’гаварыць шмат непатрэбнага, лішняга’ (Мат. Маг. 2), раздаба́рыцца ’разгаварыцца’ (Нас.), раздаба́ра ’балбатун’, раздаба́ры ’доўгая размова пра пустое’ (Нас., Чач.), у дзіцячай фальклорнай рыфмоўцы: «Шарыбары‑расдабары / Белы сняжкі выпадалі…» (Рам. 2), укр. роздоба́рювати, рус. дыял. раздаба́ривать, раздаба́рывать ’весці пустыя размовы’, ’размаўляць’, ’спрачацца’, ’доўга і нудна гаварыць’, раздоба́ривать, растоба́ривать ’балбатаць’. Зыходным з’яўляецца ст.-яўр. daßar (dābhār) ’слова, звестка’, ’рэч, справа’, dibber ’гаварыць’, адкуль яўр.-ням. dabbern, dibbern ’гаварыць’ (Нас., 548; Фасмер, 3, 434; Горбач, Арго, 18). Трубачоў (Дополн., там жа) лічыць самастойным утварэннем з прыстаўкамі раз‑до‑, pac‑то‑ ад асновы бар‑ у рыфмоўцы тары-бары, што падаецца верагодным.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
argue
[ˈɑ:rgju:]
1.
v.i.
1) спрача́цца
2) даво́дзіць
He argued for independence — Ён даво́дзіў патрэ́бу незале́жнасьці
2.
v.t.
1) разгляда́ць
to argue a question — разгляда́ць пыта́ньне
2) перако́нваць, даво́дзіць; цьве́рдзіць
Columbus argued that the world was round — Калю́мб цьве́рдзіў, што сьвет кру́глы
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
wétten
vt, vi (um A) спрача́цца, бі́цца аб закла́д (на што-н.)
um húndert Rúbel ~ — бі́цца аб закла́д на сто рублёў
auf ein Pferd ~ — ста́віць на яко́га-н. каня́ (на бягах)
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)