lángen
1.
vi
1) (nach D) дастава́ць, даця́гвацца (да чаго-н.)
ich lángte nach dem Téller — я працягну́ў руку́ па тале́рку
2) (bis an A, bis zu D) быць дастатко́вым, хапа́ць
das Geld lángte nicht — гро́шай не хапі́ла
2.
vt дава́ць, праця́гваць
j-m éine ~ — даць апляву́ху каму́-н., даць по́ўху каму́-н.
er lángte sich das Buch — ён узяў сабе́ кні́гу
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
адпра́віць
1. (накіраваць, адаслаць) schícken vt; (ver)sénden* vt, ábsenden* vt; (каму-н an A);
2. (даць сігнал на адпраўку) das Ábfahrt(s)signal [Stártsignal] geben* (што-н D);
адпра́віць цягні́к den Zug ábfertigen;
◊ адпра́віць на той свет ins Jénseits befördern
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
адчу́ць (што) сов.
1. почу́вствовать, ощути́ть; испыта́ть;
а. боль — почу́вствовать (ощути́ть) боль;
2. (влияние) ощути́ть; испыта́ть; подве́ргнуться (чему);
а. уздзе́янне чаго́-не́будзь — ощути́ть возде́йствие чего́-л.; подве́ргнуться возде́йствию чего́-л.;
○ даць сябе́ а. — дать себя́ знать;
а. гле́бу пад нага́мі — ощути́ть (почу́вствовать) по́чву под нога́ми
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)
про́мах м.
1. про́мах, -ху м.;
стреля́ть без про́маха страля́ць без про́маху;
2. (ошибка, оплошность) перен. про́мах, -ху м., прама́шка, -кі ж.;
сде́лать про́мах зрабі́ць про́мах (даць ма́ху, схі́біць, памылі́цца);
◊
он па́рень (ма́лый) не про́мах ён ма́ху не дасць.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)
спра́ваII ж.
1. (дело, работа) обл. спра́ва, -вы ж.;
2. (снаряжение) обл. начы́нне, -ння ср.;
3. (управа) уст., прост. упра́ва, -вы ж., ра́да, -ды ж.;
нет спра́вы с ним не́льга яму́ даць ра́ды, нія́к не спра́віцца з ім.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)
prägen
vt
1) чака́ніць
Gold zu Münzen ~ — чака́ніць залаты́я мане́ты
ein Wort ~ — даць тра́пнае азначэ́нне сло́ва, сказа́ць тра́пнае сло́ва
etw. ins Gedächtnis ~ — мо́цна запо́мніць што-н.
2) штампава́ць; наклёпваць
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
ахрысці́ць, ахрышчу, ахрысціш, ахрысціць; зак., каго-што.
1. Выканаць абрад хрышчэння над кім‑н.
2. Перажагнаць каго‑, што‑н., зрабіць знак крыжа над кім‑, чым‑н. Зірні на луг прад навальніцай, Калі крыжастай бліскавіцай У страсе твар ахрысціць хмара... Колас.
3. перан.; кім-чым. Разм. Даць каму‑, чаму‑н. імя, назву, мянушку. «Кацюша» — так ахрысцілі дапоўненую цвіком і лапаткай гарматку. Брыль. — Якіх толькі прозвішчаў на свеце не бывае, а вось Плаксаў не чуў. Чаму ж гэта так вёску ахрысцілі і людзей Плаксамі празвалі? — пацікавіўся Рыгор Васільевіч. Грахоўскі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
до́рага, прысл.
1. Прысл. да дарагі (у 1 і 3 знач.). Хоць заплаціць прыходзіцца дорага, затое ж ехаць будзе выгодна. Колас. — Колькі? — спытаў Сімон. — Сто жоўценькіх, — коратка адказаў Гунава. — Дорага! — яшчэ карацей сказаў Сімон. Самуйлёнак. Хто калі перажываў расстанне з роднымі мясцінамі, той ведае, як радасна і дорага ўбачыць іх зноў. Навуменка.
2. перан. Цаной вялікіх намаганняў, цяжкасцей, ахвяр. Хачу я, каб .. [нашчадкі] не забывалі, Што нам свабода дасталася дорага. Свірка. [Фон Адлер] спыніў атакі — надта дорага яны каштавалі. Шамякін.
•••
Дорага б даў (заплаціў) гл. даць.
Дорага заплаціць гл. заплаціць.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
напаі́ць, ‑паю, ‑поіш, ‑поіць; зак., каго-што.
1. Даць напіцца, выпіць чаго‑н. Напаіць каня вадой. Напаіць гасцей чаем. □ [Жанчына] вельмі шпарка, вынесла малака, напаіла .. [раненых] і павяла кудысьці ў цемень поля. Чорны. І крынічка напаіла, Хлопцу сілы аднавіла. А. Александровіч.
2. Давесці да стану ап’янення. Напаіць гарэлкай. □ Напаіла яго дзяўчынка віном, пан і заснуў без памяці. Якімовіч.
3. перан. Насыціць, напоўніць чым‑н. Напаіць стэп вадою. □ Дажджы над борам прагулі, Карэнні напаілі. Кляўко. Кволы, але непаўторны, .. [пах бэзу] напаіў паветра. Чарнышэвіч. Прыляцела вясна-чараўніца, Напаіла вадою крыніцы. Журба.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
нацэ́ліць, ‑лю, ‑ліш, ‑ліць; зак.
1. што. Навесці зброю на якую‑н. цэль. Салдаты маланкай сіганулі ўбок і заляглі.., нацэліўшы вінтоўкі на дзверы. Лынькоў. Падбег фашыст,.. пацэліў сваю кароткую стрэльбу, і ўсе жанчыны пабеглі прэч. Маўр. // Накіраваць што‑н. на каго‑, што‑н. [Вавёрка] даўно заўважыла чалавека. Прыціхла, нацэліла свае вочкі-вішанькі і сочыць! Кандрусевіч.
2. перан.; каго-што. Даць пэўны напрамак, накіраваць да якой‑н. мэты. Нацэліць на дасягненне высокіх паказчыкаў у працы. □ Хлопцы разлажылі на стале карту. Куды нацэлілі сваю армію партызанскія генералы? Навуменка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)