адве́сці, -вяду́, -вядзе́ш, -вядзе́; -вядзём, -ведзяце́; -вёў, -вяла́, -вяло́; адвядзі́; зак., каго.
1. Ведучы, суправаджаючы, даставіць у якое-н. месца. Ён адвёў хлопца пад плот і пасадзіў на траве.
2. Перавесці (войскі і пад.) на іншую пазіцыю, перамясціць назад, у тыл. А. атрад на поўнач ад вёскі.
3. Завесці на некаторую адлегласць ад каго-, чаго-н. А. ўбок.
4. Адхіліць; змяніць напрамак руху чаго-н., накіраваць убок ад каго-, чаго-н. А. рукі. Думаюць, куды б а. ваду з поля.
5. Змяніць напрамак позірку, перастаўшы глядзець на што-н. А. вочы.
6. перан. Даць іншы кірунак, перавесці (увагу, думку і пад.) на што-н. іншае.
7. перан. Папярэдзіць што-н. небяспечнае, непрыемнае. А. небяспеку ад сваіх.
8. перан. Адхіліць што-н. неадпаведнае, непрыдатнае. А. кандыдатуру.
9. Даць у чыё-н. распараджэнне; прызначыць, выдзеліць для якой-н. мэты. Гасцінны гаспадар адвёў нам два пакойчыкі.
10. Надаць тое або іншае значэнне, вызначыць ролю, месца каму-, чаму-н.
11. Правесці, адчарціць. А. палі ў сшытку.
◊
Адвесці вочы — хітруючы, адцягнуць чыю-н. увагу ад чаго-н.
Адвесці душу — падзяліцца з кім-н. тым, што набалела; выказаць каму-н. свае патаемныя думкі; задаволіць якое-н. моцнае жаданне.
Вачэй не адвесці — аб чым-н. вельмі прыгожым, прывабным.
|| незак. адво́дзіць, -джу, -дзіш, -дзіць.
|| наз. адво́д, -у, М -дзе, м. і адвядзе́нне, -я, н.