вы́несці

1. hináustragen* vt (наверх, вонкі); fórttragen* vt;

вы́несці на ры́нак auf den Markt trágen*;

2. (вытрымаць, перажыць) áushalten* vt, ertrágen* vt, vertrágen* vt; léiden* vt, erléiden* vt (выпакутаваць); erdúlden vt (выцерпець);

вы́несці прысу́д ein Úrteil fällen [verkünden];

вы́несці за ду́жкі матэм áusklammern vt, vor die Klámmer sétzen [bríngen*];

вы́несці вымо́ву éinen Tádel áussprechen*;

вы́несці на абмеркава́нне zur Diskussión stéllen;

вы́несці на сваі́х пляча́х ertrágen* vt; alléin trágen müssen*

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Суд ’орган для разгляду судовых спраў’, ’судовы працэс’, ’думка, меркаванне’ (ТСБМ, Пас., Байк. і Некр.), ’суд (судовы орган і працэс)’ (Сл. ПЗБ, Бяльк.), ’лёс, наканаванне’: nie toj ŭmiraje chto chud, da toj kamu sud (Пятк. 2), ст.-бел. судъ ’судовая ўстанова, інстанцыя’, ’судовы акт, прысуд’, ’судовы працэс’, ’цяжба’ (Сташайтэне, Абстр. лекс.), ’тс’, ’меркаванне’ (Альтбаўэр). Укр., рус. суд, стараж.-рус. судъ, польск. sąd, в.-луж., н.-луж. sud, чэш. soud, славац. súd, серб.-харв. су̑д, славен. sọ́d ’суд, прыгавор’. балг. съд, макед. сад, ст.-слав. сѫдъ ’суд, судовы працэс, прыгавор, рашэнне, справядлівасць’. Прасл. *sǫdъ, якое з *som‑ і і.-е. кораня *dhē‑ ’класці, ставіць’ (гл. дзеяць), параўн. блізкае ст.-інд. samḍhiṣ, samdhā́ ’дагавор, сувязь, аб’яднанне’, літ. samdà ’найманне, арэнда’, samdýti, sámdaũ ’наймаць’, гл. Мее, 162, 234; Траўтман, 48; Фасмер, 3, 794. З першаснага значэння ’складанне, злучэнне’, відаць, развілася далей ’складанне думак, унясенне прапаноў, устанаўленне думак, ацэнак, і г. д.’, адкуль з’явілася спецыялізаванае значэнне ’асуджэнне каго-небудзь, судовы працэс’ → ’тыя, хто вядзе судовы працэс, вырашае спрэчкі, суд’; гл. Борысь, 539. Іншая словаўтваральная мадэль у Бязлая (3, 283- 284): ад прасл. *sъ‑děti ’саставіць, злажыць’, параўн. славен. zdẹ́ti ’злажыць’, ст.-чэш. sdieti ’тс’. Шустар-Шэўц (1376) мяркуе, што корань ‑dъ у славянскім слове меў і значэнне ’гаварыць’, параўн. в.-луж. стар. dzieć, н.-луж. źaś, чэш. díti ’гаварыць’, адкуль *sǫdъ ’прыгавор’ з ’што-небудзь сумесна абмеркаванае і аб’яўленае (выказанае)’. Менш верагодная версія Семерэньі (гл. Шустар-Шэўц, там жа) аб сувязі *sǫdъ з лат. censeo < і.-е. *kendh‑ ’судзіць, даваць ацэнку’, што падтрымлівае Махэк₂ (568); супраць Трубачоў (Ремесл. терм., 236), які падкрэслівае адзіную крыніцу паходжання *sǫdъ ’суд’ і *sǫdъ ’су́д(ы)’. Варбат (Слав. языкозн., IX, 64–66) звязвае з асновай прасл. *sědti, *sędǫ ’сесці’; таксама Ондруш, Этимология–1984, 178. Гл. яшчэ Сной, 590; ЕСУМ, 5, 467; ESJSt, 14, 861–862.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

judge

[dʒʌdʒ]

1.

n.

1) судзьдзя́ -і́ m

2) арбі́тар -ра m.

3) знавец -ўца m., зна́ўца -ы m. & f.

a good judge of cattle — до́бры зна́ўца жывёлы

a poor judge of poetry — слабы́ зна́ўца паэ́зіі

2.

v.t.

1) судзі́ць; выно́сіць прысу́д

2) быць арбі́трам (у вырашэ́ньні спрэ́чак ці ко́нкурсу)

3) ацэ́ньваць; дава́ць ацэ́нку

4) ду́маць, лічы́ць; меркава́ць

Judge for yourself — Мярку́йце са́мі

5) судзі́ць, асуджа́ць, га́ніць

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

capital

[ˈkæpətəl]

1.

n.

1) сталі́ца f.

2) вялі́кая лі́тара

3) капіта́л -у m.

4) рэсу́рсы pl., рэсу́рс -у m.

5) ма́емасьць f., бага́цьце n.

6) капіталі́сты pl.

7) капітэ́ль f.

2.

adj.

1) капіта́льны

capital expansion plans — пля́ны пабо́льшаньня капіта́лу

2) ва́жны, вяду́чы

3) гало́ўны, істо́тны, капіта́льны

4) першара́дны, даскана́лы

capital speech — першара́дная прамо́ва

5) Law кара́ны сьме́рцю (пра злачы́нства)

capital sentence — сьмяро́тны прысу́д

capital punishment — ка́ра сьме́рці, сьмяро́тная ка́ра

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

ostry

ostr|y

1. востры;

2. суровы, рэзкі;

~a zima — суровая зіма;

~y wyrok — суровы прысуд;

~a krytyka — рэзкая крытыка;

3. калючы;

4. баявы;

strzelać ~ymi nabojami — страляць баявымі патронамі;

5. круты;

~y zakręt — круты паварот;

6. імклівы, хуткі, шпаркі;

iść ~ym krokiem — ісці шпаркім крокам

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

Úrteil

n -(e)s, -e

1) меркава́нне, ду́мка

sein ~ über j-n, etw. (A) fällen [ábgeben*] — вы́казаць сваё меркава́нне нако́нт каго́-н., чаго́-н.

sich (D) ein ~ über etw. (A) bílden — скла́сці сабе́ ду́мку [меркава́нне] аб чым-н.

2) рашэ́нне

3) юрыд. прысу́д, прыгаво́р

ein ~ (aus)spréchen* [fällen] — вы́несці прыгаво́р [прысу́д]

óhne ~ und Recht — без суда́

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

вы́несці, ‑несу, ‑несеш, ‑несе; пр. вынес, ‑ела; зак., каго-што.

1. Несучы, выдаліць адкуль‑н., выставіць за межы чаго‑н. Вынесці мэблю з кватэры. Вынесці смецце. □ — Прыхавай шрыфт дзе-небудзь, — папрасіў Мікола. — Вынесі з хаты. Навуменка. // Змясціць частку чаго‑н. асобна, за межамі цэлага, сістэмы. Вынесці дробавы лік за дужкі. // Завесці што‑н. куды‑н. І зімою Галя не гуляла: то пойдзе карове дасць, то вынесе свінням, то дроў унясе ў хату. Сабаленка.

2. Хутка вывезці, вымчаць куды‑н. Коні шпарка праскочылі праз хмызняк і вынеслі санкі на адкрытае поле. М. Ткачоў. Конь мігам вынес.. [байца] за сяло. Мележ.

3. Захапіўшы ў агульны паток, прынесці, прыбіць куды‑н. Плынь вынесла лодку на сярэдзіну ракі. □ Гаманкі натоўп пасажыраў вынес мяне на прыстанцыйную плошчу. Савіцкі.

4. перан. Атрымаць, набыць у выніку знаёмства, вывучэння чаго‑н. Вынесці ўражанне. □ Ад знаёмства з.. людзьмі я вынес два неразлучныя пачуцці — захапленне і ўдзячнасць. Брыль.

5. Вытрымаць, перажыць, перанесці. Не такія, як сёння, удары прыходзілася вынесці вось гэтай пасівелай без пары галаве. Брыль.

6. Прапанаваць на абмеркаванне, вырашэнне. Вынесці пытанне на разгляд сходу.

7. У спалучэнні з некаторымі назоўнікамі абазначае: утварыць дзеянне, якое адпавядае значэнню гэтых назоўнікаў. Вынесці падзяку, пастанову. Вынесці прысуд, вымову.

•••

Вынесці на сваіх плячах — вытрымаць на сабе ўвесь цяжар выканання якой‑н. справы, працы.

(Ледзь) вынесці ногі — пазбегнуць небяспекі, выратавацца. Яшчэ немаведама, як вынесці адсюль ногі, а .. [Блішчынскі] ужо бядуе, што не ўдасца трапіць на курсы. Быкаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прачыта́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., што.

1. і без дап. Успрыняць што‑н. напісанае ці надрукаванае (сам сабе ці вымаўляючы ўголас). Прачытаць партытуру оперы. □ Надпіс быў відаць, але зарос мохам, і прачытаць яго было немагчыма. Чарнышэвіч. — А просты аловак заўсёды пакідае чысты след, можна прачытаць. Новікаў. // Зразумець, расшыфраваць якія‑н. знакі, абазначэнні і пад. Прачытаць кардыяграму. □ Рэкі, балоты, азёры, састаў лесу і вышыня дрэў — усё заўважае зоркі аб’ектыў, а спецыяльныя прылады дапамагаюць потым прачытаць, расшыфраваць фотаздымкі. Гавеман. // Чытаючы, пазнаёміцца са зместам (артыкула, кнігі і пад.). Прачытаць артыкул. □ Маша аддала пісьмо Максіму і папрасіла прачытаць. Мележ. Лясніцкі прачытаў данясенне. Шамякін. Лідзія Пятроўна, настаўніца, прачытала ў газеце, што тут адкрываецца школа, у якой будуць вучыць друкаваць кніжкі. Брыль.

2. перан. Па якіх‑н. знешніх прыкметах, праяўленнях убачыць, зразумець (чые‑н. унутраныя перажыванні, думкі, жаданні і пад.). Пятро не зводзіў вачэй з Галіны, стараючыся прачытаць на жаночым твары прысуд свайму рашэнню. Шахавец. Мікалай прачытаў у вачах камісара трывогу. Шамякін.

3. Прадэкламаваць. Прачытаць верш. Прачытаць урывак з паэмы.

4. Сказаць з мэтай павучання, настаўлення. Прачытаць натацыю. □ Спачатку ён заедзе да Сяргеева, які, зразумела, прачытае Валодзю мараль. Федасеенка.

5. Расказаць, перадаць вусна слухачам што‑н. Прачытаць даклад аб міжнародным становішчы. Прачытаць курс беларускай літаратуры. □ Лекцыю пра калгасы прачытаў студэнт Федасенка. Скрыган.

6. і без дап. Чытаць некаторы час. Прачытаць усю ноч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вы́нести сов.

1. в разн. знач. вы́несці, мног. павыно́сіць (о впечатлении — ещё) атрыма́ць;

вы́нести ме́бель из ко́мнаты вы́несці (павыно́сіць) мэ́блю з пако́я;

вы́нести за ско́бки вы́несці за ду́жкі;

вы́нести вопро́с на собра́ние вы́несці пыта́нне на сход;

волна́ вы́несла ло́дку на бе́рег хва́ля вы́несла ло́дку на бе́раг;

вы́нести пригово́р вы́несці прысу́д;

вы́нести впечатле́ние атрыма́ць ура́жанне;

вы́нести благода́рность вы́несці падзя́ку;

2. (умчать, вывезти куда-л.) вы́несці, вы́мчаць;

ло́шади вы́несли са́ни на поля́ну ко́ні вы́неслі (вы́мчалі) са́ні на паля́ну;

3. (выдержать, вытерпеть) вы́несці, зне́сці, вы́церпець;

◊

вы́нести на свои́х плеча́х вы́несці на сваі́х пляча́х;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

каро́ткі

1. (небольшой в длину) коро́ткий;

~кія валасы́ — коро́ткие во́лосы;

2. (непродолжительный) коро́ткий, кра́ткий; (ограниченный — ещё) сжа́тый;

~кая нара́да — коро́ткое совеща́ние;

у ~кія тэ́рміны — в сжа́тые сро́ки;

~кае паведамле́нне — коро́ткое (кра́ткое) сообще́ние;

3. (решительный) коро́ткий;

прысу́д во́рагам к. — пригово́р врага́м коро́ткий;

4. (немногосложный) коро́ткий; кра́ткий;

к. адка́з — коро́ткий (кра́ткий) отве́т;

5. лингв. кра́ткий;

«і» ~кае — «и» кра́ткое;

6.: ~кія прыме́тнікі грам. кра́ткие прилага́тельные;

○ ~кае замыка́нне — эл. коро́ткое замыка́ние;

~кая хва́ля — радио коро́ткая волна́;

◊ ~кая па́мяць — коро́ткая па́мять;

~кія жа́рты — шу́тки пло́хи;

ру́кі ~кія — ру́ки коротки́;

ко́раткі пя́ты — кишка́ тонка́;

быць на ~кай назе́ — быть на коро́ткой ноге́;

к. век — коро́ткая жизнь;

~кая распра́ва — коро́ткая распра́ва

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)