аа-

(гр. oon = яйцо)

першая састаўная частка складаных слоў, якая выражае паняцці «яйцо», «палавая клетка».

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

лейкацыто́з

(н.-лац. leucocytosis, ад гр. leukos = белы + kytos = клетка)

павелічэнне колькасці лейкацытаў у крыві.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

squirrel [ˈskwɪrəl] n. вавёрка;

a squirrel hat ша́пка з вавёркі;

a squirrel cage вавёрчына кле́тка з ко́лам

squirrel away [ˌskwɪrələˈweɪ] phr. v. прыхо́ўваць, назапа́шваць (што-н.)

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

ГАБІЁН

(франц. gabion ад італьян. gabbione вялікая клетка),

сетачная канструкцыя з дроту, запоўненая камянямі або галькай, для аховы рэчышча ракі ад размываў, узвядзення рэгуляцыйных і берагаўмацавальных збудаванняў. Звычайна мае форму паралелепіпеда, даўж. 3—5 м, шыр. 1—1,5 м, выш. 1 м.

т. 4, с. 411

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

цэлюло́за

(фр. cellulose, ад лац. cellula = клетка)

рэчыва з хімічна апрацаванай драўніны, якое выкарыстоўваецца для вырабу паперы, штучнага шоўку і інш.

Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)

nerwowy

nerwow|y

нервовы;

atak ~y — нервовы прыпадак;

komórka ~a — нервовая клетка

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

гексапло́ід

(ад гр. heks = шэсць + aploos = просты + -оід)

клетка або асобіна, якая мае шэсць поўных набораў храмасом.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

кра́ты, -таў ед. нет

1. решётка ж.; решётчатая огра́да;

2. тех. переплёт м.;

3. разг. (рисунок) кру́пная кле́тка;

◊ сядзе́ць за кра́тамі — сиде́ть за решёткой

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

антэразо́ід

[ад гр. antheros = які цвіце + (спермата)зоід]

мужчынская рухомая палавая клетка, якая ўтвараецца ў антэрыдыях некаторых раслін.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

поліцытэмі́я

(ад полі- + гр. kytos = клетка + -эмія)

хранічнае захворванне крывятворнай сістэмы чалавека з павышэннем колькасці эрытрацытаў у крыві.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)