дыфто́нг, ‑а, м.

Спалучэнне двух галодных гукаў, што вымаўляюцца як адзін склад.

[Ад грэч. di(s) — двойчы і phtongos — гук.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

фільтр, -а, мн. -ы, -аў, м.

1. Прыбор або рэчыва для ачысткі вадкасцей, газаў.

2. Прыбор, які затрымлівае праходжанне некаторых прамянёў, гукаў, электрамагнітных хваль (спец.).

Акустычны ф.

|| прым. фі́льтравы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

затуха́нне н. тс. фіз. Erlöschen n -s; Dämpfung f -, Ábschwächung f -, Ábklingen n -s (гукаў, хістанняў)

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

дысана́нс, -у, мн. -ы, -аў, м.

1. Негарманічнае спалучэнне музычных гукаў; проціл. кансананс.

2. перан. Тое, што ўносіць разлад у што-н., рэзка пярэчыць чаму-н.

Яго думка прагучала дысанансам на сходзе.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

метатэ́за, ‑ы, ж.

Спец. Міжвольная перастаноўка двух суседніх гукаў або складоў у слове.

[Ад грэч. metathesis — перастаноўка.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

кансананты́зм, ‑у, м.

Сістэма зычных гукаў у якой‑н. мове. Асаблівасці беларускага кансанантызму.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

адбіва́льнасць, ‑і, ж.

Здольнасць (святла, гукаў, радыёхваль і пад.) адбівацца ад чаго‑н.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

субстыту́цыя, ‑і, ж.

Замяшчэнне аднаго іншым, звычайна падобным па ўласцівасцях, прызначэнню. Субстытуцыя гукаў.

[Ад лац. substitutio — падстаноўка.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ГУКАРА́Д,

паслядоўнасць муз. тонаў якой-н. сістэмы (ладу, строю) у пэўным парадку (узыходным ці сыходным), абертонаў (натуральны гукарад), гукаў, якія можна здабыць на пэўным муз. інструменце, а таксама ўсіх гукаў, што выкарыстаны ў якім-н. муз. творы, яго частцы, асобнай муз. тэме. Гукарад танальнасці наз. гамай.

т. 5, с. 525

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

гідрааку́стыка, ‑і, ДМ ‑тыцы, ж.

Раздзел акустыкі, які вывучае распаўсюджанне гукаў у вадзе.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)