хло́пчык, ‑а, м.
Дзіця або падлетак мужчынскага полу. Два старэйшыя хлопчыкі, Косцік і Шурка, снедалі цяпер разам з бацькам і госцем. Брыль. Сярод іх [дзяцей] былі хлопчыкі і дзве дзяўчынкі. Колас. Ужо з самых малых сваіх год хлопчык пачаў уваходзіць у працоўнае жыццё сваіх бацькоў і ўсіх навакольных простых, працавітых людзей. Чорны.
хло́пчыкаў, ‑ава.
Разм. Які належыць хлопчыку. [Маці] адарвала ад сваіх валасоў хлопчыкавы ручаняты так, што паважная цётка, якая сядзела побач, аж заварушылася. Пестрак.
хлор, ‑у, м.
Хімічны элемент, удушлівы газ жоўта-зялёнага колеру, які выкарыстоўваецца як абеззаражвальны і атрутны сродак.
[Лац. chlorum ад грэч. chlōros — зялёны.]
хлорамі́н, ‑у, м.
Хімічнае злучэнне, раствор якога выкарыстоўваецца для дэзінфекцыі і адбельвання.
хлорафармава́нне, ‑я, н.
Дзеянне паводле знач. дзеясл. хлорафармаваць.
хлорафармава́ны, ‑ая, ‑ае.
Дзеепрым. зал. пр. ад хлорафармаваць.
хлорафармава́цца, ‑муецца; незак.
Зал. да хлорафармаваць.
хлорафармава́ць, ‑мую, ‑муеш, ‑муе; зак. і незак., каго.
Уст. Прывесці (прыводзяць) хлараформам у стан наркатычнага сну.
хло́рны, ‑ая, ‑ае.
Які мае адносіны да хлору. Хлорны пах. // Які мае ў сабе хлор. Хлорная кіслага. Хлорная вапна.
хлорпікры́н, ‑у, м.
Спец. Бясколерная цяжкая вадкасць з рэзкім пахам, якая прымяняецца для дэзінфекцыі глебы і як атрутнае рэчыва.
[Ад слова хлор і грэч. pikrós — горкі.]