харва́ты, ‑аў; адз. харват, ‑а, М ‑ваце, м.; харватка, ‑і, ДМ ‑тцы; мн. харваткі, ‑так; ж.
Паўднёваславянскі народ, які складае асноўнае насельніцтва Харватыі, што ўваходзіць у склад СФРЮ.
харва́цкі, ‑ая, ‑ае.
Які мае адносіны да Харватыі, харватаў, які належыць, уласцівы ім. Харвацкая культура. Харвацкія балады.
хардо́метр, ‑а, м.
Спец. Прыбор для вымярэння таўшчыні струн.
[Ад грэч. chordē — струна і metreō — мераю.]
харкаві́нне, ‑я, н., зб.
Разм. Тое, што і харкі. [Дворнічыха] пачынае харкаць, мокра кашляць, адплёўваць харкавінне. Чорны.
ха́рканне, ‑я, н.
Разм. Дзеянне паводле знач. дзеясл. харкаць, а таксама гукі гэтага дзеяння.
ха́ркаць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; незак.
Разм. Кашляючы, выплёўваць макроту. [Тубі] добра памятаў свайго бацьку. Чорны, худы, як шкілет, і ўсё харкае крывёю. Маўр. Хлапчук скурчыўся, бы з жывата вырывала апошнія шлункі, пачаў адплёўвацца, харкаць. Паўлаў.
ха́ркі, ‑аў; адз. няма.
Разм. Макрота; харкавінне. [Стараста Сівілей] курыў і зацягваўся на поўны рот, выплёўваў харкі і быў заўсёды злы. Ермаловіч.
ха́ркнуць, ‑ну, ‑неш, ‑не; зак.
Аднакр. да харкаць.
харко́та, ‑ы, ДМ ‑коце, ж.
Разм. Выплёўванне макроты.