зубні́к

‘зубны ўрач’

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. зубні́к зубнікі́
Р. зубніка́ зубніко́ў
Д. зубніку́ зубніка́м
В. зубніка́ зубніко́ў
Т. зубніко́м зубніка́мі
М. зубніку́ зубніка́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

дакто́рка і до́ктарка, -і, мн. -і, -рак, ж. (разм.).

Жанчына-ўрач.

Прыступіла да працы новая д.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

данты́ст, -а, М -сце, мн. -ы, -аў, м.

Зубны ўрач.

|| ж. данты́стка, -і, ДМ -тцы, мн. -і, -так.

|| прым. данты́сцкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Ветурач ’ветэрынарны ўрач’ (КТС, БРС). Да ветэрынар і ўрач (гл.). Запазычана з рус. ветврач.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

ваенура́ч, ‑а, м.

Ваенны ўрач.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

галоўура́ч, ‑а, м.

Галоўны ўрач.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

санура́ч, ‑а, м.

Санітарны ўрач.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

лейб-ме́дык, ‑а, м.

Прыдворны ўрач.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ле́чачы прил. ле́чащий;

л. ўрач — ле́чащий врач

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

урачы́ха, ‑і, ДМ ‑чысе, ж.

Разм. Жанчына-ўрач.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)