і́ск

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. і́ск і́скі
Р. і́ску і́скаў
Д. і́ску і́скам
В. і́ск і́скі
Т. і́скам і́скамі
М. і́ску і́сках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

іск, -у, м.

Зварот у суд з патрабаваннем аб абароне грамадзянскіх правоў (спец.).

Прад’явіць і.

|| прым. і́скавы, -ая, -ае.

Іскавая заява.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

іск (род. і́ску) м., юр. иск;

прад’яві́ць і. — предъяви́ть иск;

○ сустрэ́чны і. — встре́чный иск

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

іск, ‑у, м.

Спец. Звяртанне да суда з патрабаваннем аб абароне грамадзянскіх правоў. Прад’явіць іск. Задаволіць іск. Адмовіць у іску.

•••

Сустрэчны іск — іск, які прад’яўляецца адказчыкам істцу.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

І́ск ’пчаліная разведка’ (Шат., Сцяшк. МГ, Сл. паўн.-зах., Інстр. I; слаўг., Нар. сл., 244), ’новы рой’ (Жд 3); параўн. рус. смал. иск, пск. иска́ ’пчолы, якія шукаюць месца для новага аддзяліўшага рою’. Бязафікснае ўтварэнне ад іскаць (гл.); параўн. скаль. Сюды ж іскава́ць ’шукаць, разведваць’, іскавы́ ’пошукавы’ (Сл. паўн.-зах.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

иск юр. іск, род. і́ску м.;

возбужда́ть, возбуди́ть иск про́тив (кого) узбуджа́ць, узбудзі́ць іск су́праць (каго);

предъявля́ть иск (кому) прад’яўля́ць іск (каму);

отказа́ть в иске адмо́віць у і́ску;

удовлетвори́ть иск задаво́ліць іск;

встре́чный иск сустрэ́чны іск.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ісце́ц, істца́, мн. істцы́, істцо́ў, м.

Асоба або арганізацыя, якія прад’яўляюць іск; проціл. адказчык.

|| ж. ісці́ца, -ы, мн. -ы, -ці́ц.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ісце́ц, істца, м.

Асоба, якая прад’яўляе іск; проціл. адказчык.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

кля́ўза, ‑ы, ж.

1. Уст. Прыдзірлівы дробны судовы іск.

2. Разм. Ілжывая дробязная скарга; нагавор, паклёп.

[Ад лац. clausula — агаворка, дадатковы артыкул.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

кля́ўза, -ы, мн. -ы, кляўз і -аў, ж.

1. Дробязная прыдзірлівая скарга; нагавор, паклёп (разм.).

Сорамна займацца кляўзамі.

2. Прыдзірлівы дробны судовы іск (уст.).

|| прым. кля́ўзны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)