інтэгра́л

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. інтэгра́л інтэгра́лы
Р. інтэгра́ла інтэгра́лаў
Д. інтэгра́лу інтэгра́лам
В. інтэгра́л інтэгра́лы
Т. інтэгра́лам інтэгра́ламі
М. інтэгра́ле інтэгра́лах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

інтэгра́л, -а, мн. -ы, -аў, м.

У матэматыцы: велічыня, якая атрымліваецца ў выніку дзеяння, адваротнага дыферэнцыраванню.

|| прым. інтэгра́льны, -ая, -ае.

Інтэгральнае вылічэнне.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

інтэгра́л м., мат. интегра́л

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

інтэгра́л, ‑а, м.

Паняцце ў матэматыцы аб цэлай велічыні як суме сваіх бясконца малых частак.

[Ад лац. integer — цэлы.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

интегра́л мат. інтэгра́л, -ла м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

двухкра́тны двукра́тный, двоекра́тный;

д. інтэгра́л — мат. двукра́тный интегра́л

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

інтэграва́ць, -ру́ю, -ру́еш, -ру́е; -ру́й; -рава́ны; зак. і незак., што.

1. Аб’яднаць (аб’ядноўваць) часткі чаго-н. у адно цэлае (спец.).

2. У матэматыцы: знайсці (знаходзіць) інтэграл дадзенай функцыі.

|| наз. інтэграва́нне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

інтэграва́ць, ‑рую, ‑руеш, ‑руе; зак. і незак., што.

1. Знайсці (знаходзіць) інтэграл пэўнай функцыі.

2. Кніжн. Аб’яднаць (аб’ядноўваць) часткі чаго‑н. у адно цэлае.

[Ад лац. integrare — узнаўляць.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)