інтэгра́л

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. інтэгра́л інтэгра́лы
Р. інтэгра́ла інтэгра́лаў
Д. інтэгра́лу інтэгра́лам
В. інтэгра́л інтэгра́лы
Т. інтэгра́лам інтэгра́ламі
М. інтэгра́ле інтэгра́лах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

інтэгра́л, -а, мн. -ы, -аў, м.

У матэматыцы: велічыня, якая атрымліваецца ў выніку дзеяння, адваротнага дыферэнцыраванню.

|| прым. інтэгра́льны, -ая, -ае.

Інтэгральнае вылічэнне.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

інтэгра́л м., мат. интегра́л

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

інтэгра́л, ‑а, м.

Паняцце ў матэматыцы аб цэлай велічыні як суме сваіх бясконца малых частак.

[Ад лац. integer — цэлы.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

інтэгра́л м матэм Integrál n -s, -e

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

«Інтэграл»,

беларускае навукова-вытворчае аб’яднанне.

т. 7, с. 279

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

інтэграл,

адно з асноўных паняццяў матэматыкі.

т. 7, с. 279

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

інтэгра́л

(ад лац. integer = цэлы)

паняцце ў матэматыцы аб цэлай велічыні як суме сваіх бясконца малых частак (неазначальны і., азначальны і.).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

інтэграл імавернасці

т. 7, с. 280

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

Кашы́ інтэгра́л

т. 8, с. 202

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)