іма́м, -а, мн. -ы, -аў, м.

1. Духоўны кіраўнік у мусульман.

2. Правіцель мусульманскай дзяржавы, які спалучае ў адной асобе свецкую і духоўную ўладу.

3. Духоўная асоба, якая кіруе богаслужэннем у мячэці.

|| прым. іма́мскі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

іма́м

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. іма́м іма́мы
Р. іма́ма іма́маў
Д. іма́му іма́мам
В. іма́ма іма́маў
Т. іма́мам іма́мамі
М. іма́ме іма́мах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

іма́м м., рел. има́м

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

іма́м, ‑а, м.

1. Правіцель мусульманкай дзяржавы, які спалучае ў адной асобе свецкую і духоўную ўладу.

2. Духоўны кіраўнік усіх магаметан або групы магаметан. // Той, хто правіць службу ў мячэці, а таксама мула — настаяцель саборнай мячэці.

[Ад араб. imām — які знаходзіцца наперадзе.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ка́зі-іма́м

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. ка́зі-іма́м ка́зі-іма́мы
Р. ка́зі-іма́ма ка́зі-іма́маў
Д. ка́зі-іма́му ка́зі-іма́мам
В. ка́зі-іма́ма ка́зі-іма́маў
Т. ка́зі-іма́мам ка́зі-іма́мамі
М. ка́зі-іма́ме ка́зі-іма́мах

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

хаджы́-іма́м

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. хаджы́-іма́м хаджы́-іма́мы
Р. хаджы́-іма́ма хаджы́-іма́маў
Д. хаджы́-іма́му хаджы́-іма́мам
В. хаджы́-іма́ма хаджы́-іма́маў
Т. хаджы́-іма́мам хаджы́-іма́мамі
М. хаджы́-іма́ме хаджы́-іма́мах

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

има́м рел. іма́м, -ма м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)