імам назоўнік | мужчынскі род

  1. Духоўны кіраўнік у мусульман.

  2. Правіцель мусульманскай дзяржавы, які спалучае ў адной асобе свецкую і духоўную ўладу.

  3. Духоўная асоба, якая кіруе богаслужэннем у мячэці.

|| прыметнік: імамскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

іма́м м., рел. има́м

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)

іма́м, -а, мн. -ы, -аў, м.

1. Духоўны кіраўнік у мусульман.

2. Правіцель мусульманскай дзяржавы, які спалучае ў адной асобе свецкую і духоўную ўладу.

3. Духоўная асоба, якая кіруе богаслужэннем у мячэці.

|| прым. іма́мскі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс, часткова)

іма́м, ‑а, м.

1. Правіцель мусульманкай дзяржавы, які спалучае ў адной асобе свецкую і духоўную ўладу.

2. Духоўны кіраўнік усіх магаметан або групы магаметан. // Той, хто правіць службу ў мячэці, а таксама мула — настаяцель саборнай мячэці.

[Ад араб. imām — які знаходзіцца наперадзе.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

іма́м

(тур. imam, ад ар. imam = які знаходзіцца наперадзе)

1) правіцель мусульманскай дзяржавы, які спалучае ў адной асобе свецкую і духоўную ўладу;

2) духоўны і свецкі кіраўнік мусульманскай абшчыны;

3) кіраўнік богаслужэння ў мячэці.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

има́м рел. іма́м, -ма м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)

імама́т

(ад імам)

форма мусульманскай тэакратыі, дзяржаўнае кіраванне на чале з імамам.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)