шкіле́т
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
шкіле́т |
шкіле́ты |
| Р. |
шкіле́та |
шкіле́таў |
| Д. |
шкіле́ту |
шкіле́там |
| В. |
шкіле́т |
шкіле́ты |
| Т. |
шкіле́там |
шкіле́тамі |
| М. |
шкіле́це |
шкіле́тах |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
шкіле́т, -а, М -лёце, мн. -ы, -аў, м.
1. Сукупнасць касцей, якія ствараюць цвёрдую аснову цела чалавека і жывёл.
Ш. чалавека.
На яго страшна глянуць: ш. (пра вельмі худога чалавека).
2. перан. Аснова, каркас.
Ш. будынка.
|| прым. шкіле́тны, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
шкіле́т м., в разн. знач. скеле́т
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
шкіле́т, ‑а, М ‑леце, м.
1. Сукупнасць касцей, якія ствараюць цвёрдую аснову цела чалавека і жывёл. Шкілет чалавека. Шкілет каня. // перан. Пра вельмі худога, хворага, знясіленага чалавека. Дужа падазрона ўжо гаварыў гэты кульгавы шкілет. Новікаў.
2. Аснова, каркас; астаткі чаго‑н. Прасохлыя шкілеты леташніх касецкіх будак жаўцелі сярод свежай зелені. Кулакоўскі. То тут, то там стаяць шкілеты абгарэлых машын, гарматы з разадранымі стваламі. Даніленка.
3. перан. Тое, што служыць асновай для далейшага развіцця, канструявання; схема. Поруч з вершамі Танк піша ў гэты час дробныя празаічныя творы, якія цяжка назваць апавяданнямі, бо фабульны шкілет у іх вельмі слабы, гэта проста імпрэсіі. У. Калеснік.
[Грэч. skeleton.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
касця́к, -а́, мн. -і́, -о́ў, м.
1. Тое, што і шкілет.
2. перан. Асноўная, важная частка чаго-н.
К. арганізацыі.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
ігласку́рыя, -ых, адз. -ае, -ага, н.
Марскія беспазваночныя жывёлы, якія маюць вапнавы ўнутраны шкілет і шыпы або іголкі на паверхні цела.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
пазвано́к, -нка́, мн. -нкі́, -нко́ў, м.
Асобная косць (або храсток) пазваночніка.
Шыйныя пазванкі.
|| прым. пазвано́чны, -ая, -ае.
Пазваночныя жывёлы (вышэйшыя жывёлы, якія маюць касцявы або храстковы шкілет).
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
зача́ўраць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак.
Разм. Зачахнуць, змарнець. Зусім зачаўраў чалавек, аб’ехаў — што шкілет. Пташнікаў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
ігласку́рыя, ‑ых.
Тып марскіх беспазваночных жывёл, якія маюць вапнавы ўнутраны шкілет і шыны або іголкі на паверхні цела (напрыклад, марскія зоркі).
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Суклёт ’каркас, шкілет’ (Ласт.). Адназоўнікавае прыставачнае ўтварэнне, гл. су- і клетка, клець.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)