урэмі́я, -і, ж.

Самаатручэнне арганізма рэчывамі, якія затрымліваюцца ў ім пры хваробе нырак.

|| прым. урэмі́чны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

урэмі́я

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. урэмі́я
Р. урэмі́і
Д. урэмі́і
В. урэмі́ю
Т. урэмі́яй
урэмі́яю
М. урэмі́і

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

урэмі́я ж., мед. уреми́я, мочекро́вие ср.

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

урэмі́я, ‑і, ж.

Спец. Самаатручэнне арганізма рэчывамі, якія затрымліваюцца ў ім пры хваробе нырак.

[Ад грэч. úron — мача і háima — кроў.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

уреми́я мед. урэмі́я, -мі́і ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

мочекро́вие ср., мед. мачакро́ўе, -ро́ўя ср., урэмі́я, -мі́і ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)