урэмі́я, ‑і, ж.
Спец. Самаатручэнне арганізма рэчывамі, якія затрымліваюцца ў ім пры хваробе нырак.
[Ад грэч. úron — мача і háima — кроў.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)