упаўнава́жаны, -ага, мн. -ыя, -ых, м.

Афіцыйная асоба, якая дзейнічае на падставе якіх-н. паўнамоцтваў.

У. фінансавага аддзела.

|| ж. упаўнава́жаная, -ай, мн. -ыя, -ых.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

упаўнава́жаны

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. упаўнава́жаны упаўнава́жаная упаўнава́жанае упаўнава́жаныя
Р. упаўнава́жанага упаўнава́жанай
упаўнава́жанае		 упаўнава́жанага упаўнава́жаных
Д. упаўнава́жанаму упаўнава́жанай упаўнава́жанаму упаўнава́жаным
В. упаўнава́жаны (неадуш.)
упаўнава́жанага (адуш.)		 упаўнава́жаную упаўнава́жанае упаўнава́жаныя (неадуш.)
упаўнава́жаных (адуш.)
Т. упаўнава́жаным упаўнава́жанай
упаўнава́жанаю		 упаўнава́жаным упаўнава́жанымі
М. упаўнава́жаным упаўнава́жанай упаўнава́жаным упаўнава́жаных

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

упаўнава́жаны

дзеепрыметнік, залежны стан, прошлы час, закончанае трыванне

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. упаўнава́жаны упаўнава́жаная упаўнава́жанае упаўнава́жаныя
Р. упаўнава́жанага упаўнава́жанай
упаўнава́жанае		 упаўнава́жанага упаўнава́жаных
Д. упаўнава́жанаму упаўнава́жанай упаўнава́жанаму упаўнава́жаным
В. упаўнава́жаны (неадуш.)
упаўнава́жанага (адуш.)		 упаўнава́жаную упаўнава́жанае упаўнава́жаныя (неадуш.)
упаўнава́жаных (адуш.)
Т. упаўнава́жаным упаўнава́жанай
упаўнава́жанаю		 упаўнава́жаным упаўнава́жанымі
М. упаўнава́жаным упаўнава́жанай упаўнава́жаным упаўнава́жаных

Кароткая форма: упаўнава́жана.

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

упаўнава́жаны

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, субстантываваны, ад’ектыўнае скланенне

адз. мн.
м. ж. -
Н. упаўнава́жаны упаўнава́жаная упаўнава́жаныя
Р. упаўнава́жанага упаўнава́жанай упаўнава́жаных
Д. упаўнава́жанаму упаўнава́жанай упаўнава́жаным
В. упаўнава́жанага упаўнава́жаную упаўнава́жаных
Т. упаўнава́жаным упаўнава́жанай
упаўнава́жанаю		 упаўнава́жанымі
М. упаўнава́жаным упаўнава́жанай упаўнава́жаных

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

упаўнава́жаны

1. прич. уполномо́ченный;

2. в знач. сущ. уполномо́ченный

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

упаўнава́жаны, ‑ая, ‑ае.

1. Дзеепрым. зал. пр. ад упаўнаважыць.

2. у знач. наз. упаўнава́жаны, ‑ага, м.; упаўнава́жаная, ‑ай, ж. Афіцыйная асоба, якая дзейнічае на падставе якіх‑н. паўнамоцтваў. [Андрыян Цітавіч] ужо амаль не стыкаўся дома: то ўпаўнаважаным ехаў у калгас, то дакладчыкам... Марціновіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

уполномо́ченный

1. прич. упаўнава́жаны;

2. сущ. упаўнава́жаны, -нага м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

рэзідэнту́ра, ‑ы, ж.

Рэзідэнт замежнай разведкі, упаўнаважаны разведвальным цэнтрам ажыццяўляць сувязь з агентурай і кіраваць яе дзеяннямі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сі́ндык, ‑а, м.

1. Абаронца, адвакат у судзе ў Старажытнай Грэцыі.

2. Прадстаўнік якой‑н. установы, абшчыны ці карпарацыі ў некаторых капіталістычных краінах, упаўнаважаны на вядзенне спраў.

[Грэч. syndikos.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дэлега́т, ‑а, М ‑гаце, м.

Выбраны або прызначаны прадстаўнік якой‑н. арганізацыі, калектыву, дзяржавы; пасланец, упаўнаважаны. Дэлегат з’езда. Дэлегаты Генеральнай Асамблеі ААН. □ Часта Міхалка з Борухам ездзяць у горад дэлегатамі ад сялян. Бядуля.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)