узбуджа́льнік, -а, мн. -і, -аў, м.

Той (тое), хто (што) выклікае, узбуджае што-н.

У. грыпу.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

узбуджа́льнік

‘прычына працэсу’

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. узбуджа́льнік узбуджа́льнікі
Р. узбуджа́льніка узбуджа́льнікаў
Д. узбуджа́льніку узбуджа́льнікам
В. узбуджа́льнік узбуджа́льнікі
Т. узбуджа́льнікам узбуджа́льнікамі
М. узбуджа́льніку узбуджа́льніках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

узбуджа́льнік

‘асоба’

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. узбуджа́льнік узбуджа́льнікі
Р. узбуджа́льніка узбуджа́льнікаў
Д. узбуджа́льніку узбуджа́льнікам
В. узбуджа́льніка узбуджа́льнікаў
Т. узбуджа́льнікам узбуджа́льнікамі
М. узбуджа́льніку узбуджа́льніках

Крыніцы: piskunou2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

узбуджа́льнік м., в разн. знач. возбуди́тель

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

узбуджа́льнік, ‑а, м.

1. Прычына ўзнікнення якога‑н. працэсу. Узбуджальнік грыпу.

2. Той, хто (ці тое, што) выклікае, узбуджае што‑н. Праца была ўзбуджальнікам і эстэтычнай эмоцыі, або, інакш кажучы, мастацкага майстэрства. Перкін.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

возбуди́тель узбуджа́льнік, -ка м.;

возбуди́тель боле́зни мед. узбуджа́льнік хваро́бы;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

інфе́кцыя, -і, мн. -і, -цый, ж.

Заражэнне арганізма хваробатворнымі мікробамі.

Узбуджальнік інфекцыі.

|| прым. інфекцы́йны, -ая, -ае.

Інфекцыйнае захворванне.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

стрэптако́к, -а, мн. -і, -аў, м.

Шарападобная бактэрыя, узбуджальнік гнойных і некаторых іншых захворванняў.

|| прым. стрэптако́кавы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

пнеўмако́к, ‑а, м.

Бактэрыя, узбуджальнік пнеўманіі.

[Новалац. pneumococcus.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

канта́гій, ‑ю, м.

У медыцыне — заразны пачатак, узбуджальнік інфекцыйнай хваробы.

[Лац. contagium — зараза.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)