удаўство́, -а́, н.

Бясшлюбны стан удавы, удаўца.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

удава́

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. удава́ удо́вы
удавы́
Р. удавы́ удо́ў
Д. удаве́ удо́вам
В. удаву́ удо́ў
Т. удаво́й
удаво́ю		 удо́вамі
М. удаве́ удо́вах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

удаўство́, ‑а, н.

Бясшлюбны стан удаўца, удавы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

уда́ў, уда́ва, мн. уда́вы, уда́ваў, м.

Вялікая драпежная неядавітая змяя трапічных і субтрапічных краін.

|| прым. уда́вавы, -ая, -ае.

Сямейства ўдававых (наз.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

уда́вавыя, ‑ых.

Сямейства неядавітых змей, да якога належаць удавы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

уда́ў

назоўнік, агульны, адушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. уда́ў уда́вы
Р. уда́ва уда́ваў
Д. уда́ву уда́вам
В. уда́ва уда́ваў
Т. уда́вам уда́вамі
М. уда́ве уда́вах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

удава́, -ы́, мн. удо́вы і (зліч. 2, 3, 4) удавы́, удо́ў, ж. Жанчына, у якой памёр муж.

|| прым. удаві́ны, -ая, -ае.

Удавіная доля.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

суздро́м, прысл.

Абл. Зусім, цалкам; начыста; дашчэнту. Задума суздром завалодала Гаранскім. Сабаленка. [Селянін:] — Вунь, штоноч у маладой удавы Аўгіні дамавік хату суздром перавар[о]чвае. Бядуля.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Стро́ік ‘галаўны ўбор, які даўней пажылыя кабеты насілі пад хусткай’ (навагр., З нар. сл.), ‘галаўны ўбор удавы, якая другі раз ідзе замуж’, ‘бант з кветкамі на касцюме маладога’ (Сл. ПЗБ). Гл. строй 3.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)