стэп, -у, мн. -ы, -аў, м.
Бязлесная роўная прастора ў зоне сухога клімату з травяністай расліннасцю.
|| прым. стэ́павы, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
Стэ́п
назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
| Н. |
Стэ́п |
| Р. |
Стэ́па |
| Д. |
Стэ́пу |
| В. |
Стэ́п |
| Т. |
Стэ́пам |
| М. |
Стэ́пе |
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
стэ́п
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
стэ́п |
стэ́пы |
| Р. |
стэ́пу |
стэ́паў |
| Д. |
стэ́пу |
стэ́пам |
| В. |
стэ́п |
стэ́пы |
| Т. |
стэ́пам |
стэ́памі |
| М. |
стэ́пе |
стэ́пах |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
стэп (род. стэ́пу) м. степь ж.
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
стэп, ‑у, м.
Бязлесная роўная прастора ў зоне сухога клімату, пакрытая рознымі травамі. Роўнае і простае шас[э], нібы страла, рассякала бязмежную раўніну стэпу. Шамякін. А стэп стаяў настолькі здзірванелы, Ажно ляме[ш] ламаўся ў зямлі, Але мацней ад сталі люд у стэпе, — І ўсё шырэе паласа раллі. А. Астапенка. Стэп палосамі ляснымі Затрымае сухавеі. Аўрамчык. Прыедуць сябры. На зары У стэпе раздольным, цалінным — Ураз загудуць трактары. Вярцінскі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Стэп ‘бязлесная раўніна, пусташ’ (ТСБМ, Ласт., Байк. і Некр., ТС), сцеп (сьцеп, степ) ‘тс’ (ТС, Бяльк., Косіч). Параўн. укр. степ, рус. степь. Мяркуецца, што з’яўляецца метафарычным пераносам у геаграфічную тэрміналогію анатамічнага тэрміна прасл. *stьpь ‘хрыбет, спіна (у жывёл)’, параўн. рус. степь ‘хрыбет, спіна (у быка, каровы, каня, сабакі)’, гл. Мяркулава, Этимология–1968, 86–91), харв. stȃpi ‘свіныя лапаткі’, stȇpi ‘кавалак свінога мяса з лапаткамі’ (Борысь, Etymologie, 407–408), утворанага з дапамогай суф. ‑ь (< ‑ĭ‑) ад асновы, засведчанай у літ. stìpti ‘затрымлівацца, марудзіць; цапянець’, stiprùs ‘моцны, цвёрды’, лат. stipt ‘рабіцца цвёрдым’, лац. stipes ‘пень, калода’ (< і.-е. ste̯ip‑, stip‑). Іншыя версіі гл. Фасмер, 3, 755–756; ЕСУМ, 5, 409. Беларускае слова, відаць, з украінскай і/ці рускай моў.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
стэп-тэ́ст
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
стэп-тэ́ст |
стэп-тэ́сты |
| Р. |
стэп-тэ́сту |
стэп-тэ́стаў |
| Д. |
стэп-тэ́сту |
стэп-тэ́стам |
| В. |
стэп-тэ́ст |
стэп-тэ́сты |
| Т. |
стэп-тэ́стам |
стэп-тэ́стамі |
| М. |
стэп-тэ́сце |
стэп-тэ́стах |
Крыніцы:
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
прэ́рыі, -рый, адз. прэ́рыя, -і, ж.
Вялікі стэп на чарназёмных землях у Паўночнай Амерыцы.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
сава́нна, -ы, мн. -ы, -аў, ж.
Трапічны стэп з рэдкімі дрэвамі і хмызнякамі.
|| прым. сава́нны, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
Голо́дная степь Гало́дны стэп.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)