сле́па

прыслоўе, утворана ад прыметніка

станоўч. выш. найвыш.
сле́па - -

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

сле́па нареч. сле́по

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

сле́по нареч. сле́па;

◊

сле́по сле́довать (кому) сле́па перайма́ць (каго);

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

марыяне́тачны, -ая, -ае.

1. 3 удзелам марыянетак (у 1 знач.).

М. тэатр.

2. перан. Які не мае самастойнасці, а слепа выконвае чыю-н. волю.

М. ўрад.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

феты́ш, -а, мн. -ы, -аў, м.

1. У першабытных народаў: прадмет, надзелены звышнатуральнай магічнай сілай, які служыць аб’ектам рэлігійнага культу.

2. перан. Тое, што карыстаецца бясспрэчным прызнаннем, чаму вераць і слепа пакланяюцца.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

дактрынёр, ‑а, м.

Кніжн. Чалавек, які слепа і педантычна прытрымліваецца якой‑н. дактрыны; схаласт, начотчык.

[Фр. doctrinaire.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

фана́тык, -а, мн. -і, -аў, м.

1. Чалавек, які слепа адцаны толькі сваёй рэлігіі, веры.

2. перан. Чалавек, цалкам адданы якой-н. справе, ідэям і перакананням.

Ф. эстрады.

|| ж. фанаты́чка, -і, ДМ -чцы, мн. -і, -чак.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

шабло́н, -а і -у, м.

1. -а, мн. -ы, -аў. Узор, па якім штампуюцца аднолькавыя вырабы.

2. -у, перан. Агульнавядомы, збіты ўзор, штамп, які слепа пераймаюць.

Пазбягаць шаблону ў рабоце.

|| прым. шабло́нны, -ая, -ае (да 1 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

фетышы́ст, ‑а, М ‑сце, м.

1. Паслядоўнік фетышызму (у 1 знач.).

2. перан. Той, хто слепа верыць у што‑н., пакланяецца чаму‑н.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

байні́ца, ‑ы, ж.

Адтуліна ў сценах крэпасці ці іншых абарончых збудаванняў для вядзення агню; амбразура. Бункеры слепа пазіралі вузкімі шчылінамі байніц і разяўленымі дзвярамі. Асіпенка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)