ры́бнік, -а, мн. -і, -аў, м.

Спецыяліст па рыбалоўстве; работнік рыбных промыслаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ры́бнік

‘прыстасаванне’

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. ры́бнік ры́бнікі
Р. ры́бніка ры́бнікаў
Д. ры́бніку ры́бнікам
В. ры́бнік ры́бнікі
Т. ры́бнікам ры́бнікамі
М. ры́бніку ры́бніках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

ры́бнік

‘асоба’

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. ры́бнік ры́бнікі
Р. ры́бніка ры́бнікаў
Д. ры́бніку ры́бнікам
В. ры́бніка ры́бнікаў
Т. ры́бнікам ры́бнікамі
М. ры́бніку ры́бніках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

ры́бнік м.

1. (специалист по рыбоводству) ры́бник;

2. рыб. садо́к

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ры́бнік, ‑а, м.

Спецыяліст па рыбалоўству; работнік рыбных промыслаў. Рыбнікі Каспія.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ры́бник

1. ры́бнік, -ка м.;

2. обл. (пирог с рыбой) ры́бнік, -ка м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ры́бніца, ‑ы, ж.

1. Прамысловае рыбалоўнае судна.

2. Разм. Жан. да рыбнік.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

са́жалка ж., спец. (рыбная) ры́бнік, -ка м., садо́к, -дка́ м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Ба́ер ’сажалка, ставок, рыбнік’ (Нас., Яшкін). Запазычанне з польск. дыял. bajor ’тс’ (таксама bajoro, bajura і да т. п.), паходжанне якога вельмі спрэчнае (або з ням. Weiher ’тс’, або з *banior да прасл. *banʼa, гл. Слаўскі, 1, 26).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

сплю́нуць, ‑ну, ‑неш, ‑не; зак.

1. што. Выплюнуць. Рыбнік сплюнуў пахмельную сліну. Караткевіч. Разам з дымам Ходас суха сплюнуў з языка крошку горкага тытуню і пайшоў да дзвярэй. Адамчык.

2. Плюнуць. [Быстроў] паварушыў засмяглымі патрэсканымі губамі і сплюнуў на дарогу. Мележ. — Цьфу ты! — сплюнуў [дзядзька Рыгор]. — Ды тут няйначай звер які! Якімовіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)