руцінёр, -а, мн. -ы, -аў, м.

Прыхільнік руціны, кансерватар (у 1 знач.).

|| ж. руцінёрка, -і, ДМ -рцы, мн. -і, -рак.

|| прым. руцінёрскі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

руцінё́р

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. руцінё́р руцінё́ры
Р. руцінё́ра руцінё́раў
Д. руцінё́ру руцінё́рам
В. руцінё́ра руцінё́раў
Т. руцінё́рам руцінё́рамі
М. руцінё́ру руцінё́рах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

руцінёр м. рутинёр

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

руцінёр, ‑а, м.

Той, хто схільны да руціны, пазбаўлены пачуцця новага; кансерватар.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

рути́нёр руцінёр, -ра м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

руцінёрка, ‑і, ДМ ‑рцы; Р мн. ‑рак; ж.

Жан. да руцінёр.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)