руцінёр, -а, мн. -ы, -аў, м.

Прыхільнік руціны, кансерватар (у 1 знач.).

|| ж. руцінёрка, -і, ДМ -рцы, мн. -і, -рак.

|| прым. руцінёрскі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

руцінё́р

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. руцінё́р руцінё́ры
Р. руцінё́ра руцінё́раў
Д. руцінё́ру руцінё́рам
В. руцінё́ра руцінё́раў
Т. руцінё́рам руцінё́рамі
М. руцінё́ру руцінё́рах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

руцінёр м. рутинёр

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

руцінёр, ‑а, м.

Той, хто схільны да руціны, пазбаўлены пачуцця новага; кансерватар.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

руцінёр м. Routinier [ruti´nje:] m -s, -s

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

руцінёр

(фр. routinier)

чалавек, схільны да руціны, пазбаўлены пачуцця новага; кансерватар.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

руцінёр

(фр. routinier)

чалавек, схільны да руціны, пазбаўлены пачуцця новага.

Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)

рути́нёр руцінёр, -ра м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

руцінёрка, ‑і, ДМ ‑рцы; Р мн. ‑рак; ж.

Жан. да руцінёр.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

rutynista

м. руцінёр

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)