разлуча́ць

дзеяслоў, пераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Цяперашні час
адз. мн.
1-я ас. разлуча́ю разлуча́ем
2-я ас. разлуча́еш разлуча́еце
3-я ас. разлуча́е разлуча́юць
Прошлы час
м. разлуча́ў разлуча́лі
ж. разлуча́ла
н. разлуча́ла
Загадны лад
2-я ас. разлуча́й разлуча́йце
Дзеепрыслоўе
цяп. час разлуча́ючы

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

разлуча́ць несов.

1. разлуча́ть;

2. (прерывать контакт) разъединя́ть;

3. разделя́ть; см. разлучы́ць 3

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

разлуча́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Незак. да разлучыць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Разлуча́ць ’падзяляць на часткі’ (лід., Сл. ПЗБ), разлуча́цца ’падзяляцца на часткі’, ’адслойвацца (пра малако)’ (астрав., лаг., Сл. ПЗБ). Да лучы́ць 1 (гл.), параўн. ст.-слав. разлѫчити ’аддзяліць’ і пад. (< *orz‑lǫčiti, аб семантычным развіцці *lǫčiti ад ’разлучаць’ да ’злучаць’ гл. ЭССЯ, 16, 132–133).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

разлучы́ць, -лучу́, -лу́чыш, -лу́чыць; -лу́чаны; зак., каго-што.

1. Прымусіць расстацца (блізкіх, сяброў); разысціся.

Вайна разлучыла родных.

2. Раздзяліць, аддзяліць што-н. ад чаго-н.

Р. канцы правадоў.

|| незак. разлуча́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е.

|| наз. разлучэ́нне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

разлуча́ть несов. разлуча́ць, разлу́чваць;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

разобща́ть несов., прям., перен. разлуча́ць, раз’ядно́ўваць;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

разлучэ́нне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. разлучаць — разлучыць і разлучацца — разлучыцца.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

разлуча́цца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца; незак.

1. Незак. да разлучыцца.

2. Зал. да разлучаць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

разлучы́ць

дзеяслоў, пераходны, закончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. разлучу́ разлу́чым
2-я ас. разлу́чыш разлу́чыце
3-я ас. разлу́чыць разлу́чаць
Прошлы час
м. разлучы́ў разлучы́лі
ж. разлучы́ла
н. разлучы́ла
Загадны лад
2-я ас. разлучы́ разлучы́це
Дзеепрыслоўе
прош. час разлучы́ўшы

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)