пяву́н, певуна́, мн. певуны́, певуно́ў, м. (разм.).
Той, хто любіць пець, многа спявае.
|| ж. пяву́ха, -і, ДМ -ву́се, мн. -і, -ву́х.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
пяву́н
назоўнік, агульны, адушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
пяву́н |
певуны́ |
| Р. |
певуна́ |
певуно́ў |
| Д. |
певуну́ |
певуна́м |
| В. |
певуна́ |
певуно́ў |
| Т. |
певуно́м |
певуна́мі |
| М. |
певуне́ |
певуна́х |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
пяву́н (род. певуна́) м.
1. разг. (любитель петь) певу́н;
2. обл. пету́х
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
пяву́н, певуна, м.
1. Разм. Той, хто любіць пець і многа спявае; пяюн.
2. Певень. Другі гурток другой жывёлы. Дзесятак кур, пявун вясёлы. Колас.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Пяву́н 1 ’спявак, аматар спеваў’ (ТСБМ, Бяльк., Гарэц.; светлаг., б.-каш., Мат. Гом.), пяву́ння ’спявачка, аматарка спеваў’ (Бяльк.; жытк., Мат. Гом.), сюды ж пяву́ха ’тс’ (ветк., добр., Мат. Гом.). Аддзеяслоўныя назоўнікі з рэдкай суфіксацыяй ад асновы *pěv‑, параўн. спевы, спяваць (гл.), серб.-харв. пе̏вати, pjȅvati і пад.
Пяву́н 2 ’певень’: хадзілі куры з певунамі (Колас, Сержп., ДАБМ; петрык., Мат. Гом.), сюды ж пявуне́ц ’дрозд’ (рэч., Мат. Гом.). Лакальнае ўтварэнне (гл. ДАБМ, к. 294) на мяжы пяту́х і пе́вень (гл.). Гл. папярэдняе слова.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
пяю́н, пеюна́, мн. пеюны́, пеюно́ў, мн. (разм.).
Той, хто вельмі любіць спяваць, многа спявае; пявун.
|| ж. пяю́ха, -і, ДМ пяю́се, мн. -і, пяю́х.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
пяву́ння, ‑і, ж.
Разм. Жан. да пявун (у 1 знач.).
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
пяву́ха ж., разг. певу́нья; см. пяву́н 1
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
пяю́н, пеюна, м.
Разм. Той, хто вельмі любіць пець, многа спявае; пявун.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Пяту́н ’певень’ (Анім.; брасл., Жыв. НС). Відавочна, кантамінацыя пяту́х і пяву́н ’певень’ (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)