пустаце́лы, -ая, -ае (спец.).

Пусты ў сярэдзіне.

Пустацелая цэгла.

|| наз. пустаце́ласць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

пустаце́лы

прыметнік, якасны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. пустаце́лы пустаце́лая пустаце́лае пустаце́лыя
Р. пустаце́лага пустаце́лай
пустаце́лае		 пустаце́лага пустаце́лых
Д. пустаце́ламу пустаце́лай пустаце́ламу пустаце́лым
В. пустаце́лы (неадуш.)
пустаце́лага (адуш.)		 пустаце́лую пустаце́лае пустаце́лыя (неадуш.)
пустаце́лых (адуш.)
Т. пустаце́лым пустаце́лай
пустаце́лаю		 пустаце́лым пустаце́лымі
М. пустаце́лым пустаце́лай пустаце́лым пустаце́лых

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

пустаце́лы тех. пустоте́лый

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

пустаце́лы, ‑ая, ‑ае.

Пусты ўсярэдзіне. Пустацелая цацка. Пустацелыя блокі. Пустацелы шпень.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пустоте́лый техн. пустаце́лы.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

выдзіма́ны, ‑ая, ‑ае.

1. Выраблены шляхам выдзімання (у 2 знач.). Выдзіманая сталовая пасуда.

2. Пустацелы. Выдзіманы бранзалет.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Тру́бачка ‘лодка, выдзеўбаная з тоўстай асіны’ (падзв., Нар. сл.; мёрск., Жыв. НС), ‘вузкая рыбацкая лодка’ (Касп.), тру́пка ‘лодка, выдзеўбаная з калоды’ (беш., Нар. сл.). Параўн. рус. астрах. труба́ ‘выдзеўбаная лодка-душагубка’. Да труба 1, аднак матывацыя наймення не зусім зразумелая. Магчыма, першапачаткова ў аснове ляжалі *trupa, *trupъ, параўн. каш. trëpa ‘гнілое, трухлявае дрэва’, ст.-рус. трупъ ‘ствол дрэва’, чарнаг. труп ‘пень’ і пад., у далейшым набліжаныя да труба ‘цыліндрычны пустацелы прадмет’, гл. SEK, 5, 166, 176.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

блок ​1, ‑а, м.

Прасцейшае прыстасаванне для падняцця грузаў у выглядзе кола з жолабам, цераз якое перакінуты вяроўка, канат або ланцуг.

[Англ. block.]

блок ​2, ‑а, м.

Аб’яднанне дзяржаў, палітычных партый, груповак для сумесных дзеянняў. Ваенны блок. Блок камуністаў і беспартыйных.

блок ​3, ‑а, м.

1. Частка якой‑н. пабудовы, прылады, машыны і пад., якая сама складаецца з дэталей, элементаў. Блок цыліндраў. Блок матора. □ [Максім:] — Сам жа [Косця] прасіў паказаць будаўніцтва суцэльнымі блокамі. Грамовіч.

2. Штучна зроблены з бетоннай сумесі будаўнічы камень у выглядзе вялікай цагліны. Пустацелы блок. Шлакабетонны блок.

3. Комплекс будынкаў, якія маюць аднолькавае прызначэнне. Блок цэхаў жалезабетонных вырабаў. Хірургічны блок. Лагерны блок. □ Блокамі называюць баракі. Іх дзесяткаў чатыры, усе выходзяць тарцамі на адзіную вуліцу. Карпюк.

[Фр. bloc — аб’яднанне.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)