пункці́р
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
пункці́р |
пункці́ры |
| Р. |
пункці́ру |
пункці́раў |
| Д. |
пункці́ру |
пункці́рам |
| В. |
пункці́р |
пункці́ры |
| Т. |
пункці́рам |
пункці́рамі |
| М. |
пункці́ры |
пункці́рах |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
пункці́р, -у, мн. -ы, -аў, м.
Лінія, якая ўтвараецца з кропак, кароткіх рысак.
|| прым. пункці́рны, -ая, -ае.
Пункцірнае акрэсленне сітуацыі (перан.: у агульных рысах).
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
пункці́р, -ру м. пункти́р
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
пункці́р, ‑у, м.
Перарывістая лінія з кропак або кароткіх рысак. Абазначыць пункцірам. □ Даўно ўжо ноч, а я сяджу над картай, Кладзе на ёй маршрут скупы пункцір. Звонак. // перан. Пра тое, што нагадвае перарывістую лінію. За вокнамі спакойным і далёкім бляскам гарэлі агні горада, роўнымі пункцірамі адзначаючы вуліцы. Скрыган.
[Ад лац. punctum — кропка.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Пункці́р ’перарывістая прамая лінія’ (ТСБМ). Запазычана з рус. пункти́р ’тс’, што з ням. punktieren < лац. punctāre ’пракалоць, накалоць’ (вытворнае ад лац. punctum ’укол’), гл. пункт.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
пункти́р пункці́р, -ра м.;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
саха́ч, ‑а, м.
Разм. Тое, што і сахаты (у 2 знач.). На кволым снезе, быццам на планшэце, Праклаў сахач пункцір да хмызняку. Лукша.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)