пункці́р

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. пункці́р пункці́ры
Р. пункці́ру пункці́раў
Д. пункці́ру пункці́рам
В. пункці́р пункці́ры
Т. пункці́рам пункці́рамі
М. пункці́ры пункці́рах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

пункці́р, -у, мн. -ы, -аў, м.

Лінія, якая ўтвараецца з кропак, кароткіх рысак.

|| прым. пункці́рны, -ая, -ае.

Пункцірнае акрэсленне сітуацыі (перан.: у агульных рысах).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

пункці́р, -ру м. пункти́р

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

пункці́р, ‑у, м.

Перарывістая лінія з кропак або кароткіх рысак. Абазначыць пункцірам. □ Даўно ўжо ноч, а я сяджу над картай, Кладзе на ёй маршрут скупы пункцір. Звонак. // перан. Пра тое, што нагадвае перарывістую лінію. За вокнамі спакойным і далёкім бляскам гарэлі агні горада, роўнымі пункцірамі адзначаючы вуліцы. Скрыган.

[Ад лац. punctum — кропка.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пункці́р м. Púnktlini¦e f -, -n, punktíerte Lini¦e

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

пункці́р

(ням. punktieren = ставіць кропкі, ад лац. punctum = кропка)

лінія, якая ўтвараецца з кропак або кароткіх рысак.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

Пункці́р ’перарывістая прамая лінія’ (ТСБМ). Запазычана з рус. пункти́р ’тс’, што з ням. punktieren < лац. punctāre ’пракалоць, накалоць’ (вытворнае ад лац. punctum ’укол’), гл. пункт.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

пункти́р пункці́р, -ра м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

саха́ч, ‑а, м.

Разм. Тое, што і сахаты (у 2 знач.). На кволым снезе, быццам на планшэце, Праклаў сахач пункцір да хмызняку. Лукша.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

punktíert

a

1) адзна́чаны пункці́рам

~e Líni¦e — пункці́р

2) з кра́пінкамі

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)