прысудзі́ць

дзеяслоў, пераходны, закончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. прысуджу́ прысу́дзім
2-я ас. прысу́дзіш прысу́дзіце
3-я ас. прысу́дзіць прысу́дзяць
Прошлы час
м. прысудзі́ў прысудзі́лі
ж. прысудзі́ла
н. прысудзі́ла
Загадны лад
2-я ас. прысудзі́ прысудзі́це
Дзеепрыслоўе
прош. час прысудзі́ўшы

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

прысудзі́ць, -уджу́, -у́дзіш, -у́дзіць; -у́джаны; зак.

1. каго (што) і да чаго або што і каму. Пра суд: прыгаварыць да чаго-н.

П. штраф каму-н. або п. каго-н. да штрафу.

2. каго-што і каму. Пра суд: вынесці рашэнне аб перадачы каго-, чаго-н. каму-н. (разм.).

П. хату бацьку.

3. што і каму. Пастанавіць аб выдачы, прысваенні каму-н. чаго-н.

П. прэмію.

П. вучоную ступень.

|| незак. прысу́джваць, -аю, -аеш, -ае.

|| наз. прысуджэ́нне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

прысудзі́ць сов.

1. (о суде) присуди́ть, приговори́ть;

п. да зняво́лення — присуди́ть (приговори́ть) к заключе́нию;

2. (постановить о присвоении чего-л.) присуди́ть;

п. пе́ршую прэ́мію — присуди́ть пе́рвую пре́мию

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

прысудзі́ць, ‑суджу, ‑судзіш, ‑судзіць; зак., каго-што.

1. Прыгаварыць да якога‑н. пакарання; вынесці рашэнне (пра суд). Прысудзіць да турэмнага зняволення. □ Нядошлага хлопчыка-сірату панскі суд у гміне прысудзіў да пакарання розгамі. Брыль. З Сурвілам [Гушка] ўжо расквітаўся, суд прысудзіў зараз жа аддаць і доўг і працэнты. Чорны. // Разм. Вынесці судовы прыгавор аб перадачы каго‑, чаго‑н. каму‑н. — Суд хату мне прысудзіў, бо сын са мною застаецца. Чорны.

2. Вынесці рашэнне аб прысваенні, уручэнні каму‑н. чаго‑н. (узнагароды, звання і інш.). Прысудзіць Дзяржаўную прэмію. □ Абедзеюм [брыгадам] можна было прысудзіць першае месца, але ў брыгадзе Данілюка ў апошні час назіраліся выпадкі недысцыплінаванасці, дык таму ёй прысуджаецца другое месца. Гаўрылкін. Міколу прысудзілі самую вышэйшую прэмію — патэфон. Навуменка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

приговори́ть сов. прыгавары́ць; прысудзі́ць.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

расстрэ́л, -у, мн. -ы, -аў, м.

1. гл. расстраляць.

2. Смяротная кара, якая чыніцца выстралам з агнястрэльнай зброі.

Прысудзіць да расстрэлу.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

прысуджэ́нне ср. присужде́ние; см. прысудзі́ць

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

прысуджа́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Незак. да прысудзіць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прысу́джваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Незак. да прысудзіць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прысу́джаны, ‑ая, ‑ае.

Дзеепрым. зал. пр. ад прысудзіць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)