прырубі́ць
дзеяслоў, пераходны, закончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне
| Будучы час |
|---|
|
адз. |
мн. |
| 1-я ас. |
прырублю́ |
прыру́бім |
| 2-я ас. |
прыру́біш |
прыру́біце |
| 3-я ас. |
прыру́біць |
прыру́бяць |
| Прошлы час |
|---|
| м. |
прырубі́ў |
прырубі́лі |
| ж. |
прырубі́ла |
| н. |
прырубі́ла |
| Загадны лад |
|---|
| 2-я ас. |
прырубі́ |
прырубі́це |
| Дзеепрыслоўе |
|---|
| прош. час |
прырубі́ўшы |
Крыніцы:
dzsl2007,
krapivabr2012,
piskunou2012,
sbm2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
прырубі́ць сов., плотн., горн. прируби́ть
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
прируби́ть сов.
1. (пристроить) прыбудава́ць;
2. (приладить, пригнать рубкой) прырубі́ць.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Прыру́б ’прыбудова да хаты’ (Мат. Маг.), прырубкі ’сцены паміж вокнамі’ (рагач., Сл. ПЗБ). Рус. дыял. прируб ’прыбудова з бярвення, прырубленая да хаты, іншай пабудовы’, прирубка ’тс’, укр. прируб ’прыбудова’. Вытворныя ад прырубіць < рубіць (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)