прыкле́нчыць
дзеяслоў, непераходны, закончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне
| Будучы час |
|---|
|
адз. |
мн. |
| 1-я ас. |
прыкле́нчу |
прыкле́нчым |
| 2-я ас. |
прыкле́нчыш |
прыкле́нчыце |
| 3-я ас. |
прыкле́нчыць |
прыкле́нчаць |
| Прошлы час |
|---|
| м. |
прыкле́нчыў |
прыкле́нчылі |
| ж. |
прыкле́нчыла |
| н. |
прыкле́нчыла |
| Загадны лад |
|---|
| 2-я ас. |
прыкле́нчы |
прыкле́нчыце |
| Дзеепрыслоўе |
|---|
| прош. час |
прыкле́нчыўшы |
Крыніцы:
dzsl2007,
krapivabr2012,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
прыкле́нчыць сов. стать на коле́ни
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
прыкле́нчыць, ‑чу, ‑чыш, ‑чыць; зак.
Стаць на калені, укленчыць. Добра знайсці сцюдзёную крыніцу і прыкленчыць каля яе гаваркой вады. Брыль. [Лукаш] прыкленчыў, нахіліўся да агню, узяў вугольчык.. і палажыў яго ў люльку. Пальчэўскі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Прыкле́нчыць ’стаць на калені, укленчыць’ (Байк. і Некр., ТСБМ), прыкля́нчувацца ’тс’ (смарг., Сл. ПЗБ). Прэфіксальнае ўтварэнне ад кле́нчыць з той самай семантыкай (гл.), якое з польск. klęczyć (Цвяткоў, Запіскі, 1, 65) < прасл. *klękati (ЭССЯ, 10, 32–33). Параўн. прыкля́каць (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)