Verbum

Кле́нчыць ₁ ’станавіцца на калені’ (ТСБМ, Нас., КЭС, лаг., Гарэц., Янк. Мат., Сл. паўн.-зах., ТС) < польск. klęczyć.

Кле́нчыць ₂ ’настойліва прасіць, канькаць’ (ТСБМ, Касп.). Гл. кленчыць ₁.