прызна́цца
дзеяслоў, непераходны, закончанае трыванне, зваротны, 1-е спражэнне
| Будучы час |
|---|
|
адз. |
мн. |
| 1-я ас. |
прызна́юся |
прызна́емся |
| 2-я ас. |
прызна́ешся |
прызна́ецеся |
| 3-я ас. |
прызна́ецца |
прызна́юцца |
| Прошлы час |
|---|
| м. |
прызна́ўся |
прызна́ліся |
| ж. |
прызна́лася |
| н. |
прызна́лася |
| Загадны лад |
|---|
| 2-я ас. |
прызна́йся |
прызна́йцеся |
| Дзеепрыслоўе |
|---|
| прош. час |
прызна́ўшыся |
Крыніцы:
dzsl2007,
krapivabr2012,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
прызна́цца, -а́юся, -а́ешся, -а́ецца; зак.
1. Адкрыта аб’явіць, прызнаць што-н. адносна сябе.
П. ў сваіх памылках.
2. інф. прызна́цца (незак. не ўжыв.) і 1 ас. прызна́юся. Ужыв. як пабочнае слова ў знач.: кажучы шчыра, калі сказаць праўду (разм.).
П., я гэтага не чакаў.
Прызнаюся, я не глядзеў гэты фільм.
|| незак. прызнава́цца, -наю́ся, -нае́шся, -нае́цца; -наёмся, -наяце́ся, -наю́цца; -нава́йся (да 1 знач.; 1 ас. прызнаю́ся — таксама да 2 знач., пабочнае слова).
|| наз. прызна́нне, -я, н. (да 1 знач.).
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
прызна́цца сов.
1. призна́ться, созна́ться; (в любви) объясни́ться;
ён ~на́ўся ва ўсім — он призна́лся (созна́лся) во всём;
2. вводн. сл. призна́ться;
п., я спало́хаўся — призна́ться, я испуга́лся
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
прызна́цца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца; зак.
1. Адкрыта сказаць, расказаць аб чым‑н., сазнацца. Прызнацца ў каханні. □ Тварыцкі закапаў грошы з цвёрдым намерам ніколі не аддаваць іх і прызнаўся ў гэтым толькі выпадкова. Чорны. — Не магу, братка, ісці, — прызнаўся Іван. Колас. Чамусьці няёмка было хлапцу прызнацца, што аддаў сваю пілотку чарнамазаму карапузу. Кулакоўскі.
2. інф. прызнацца і 1 ас. адз. прызнаюся. Разм. Ужываецца як пабочнае слова ў значэнне праўду кажучы, шчыра кажучы. — Зараз не магу... Прызнацца, яшчэ не снедаў нават. Пасля. Гартны. — Думаем паставіць вас прарабам... Давайце згоду, Нічыпар Аўсеевіч. Я, шчыра прызнацца, і загад на вас падрыхтаваў. Асіпенка. Прызнаюся, я тады быў хлапец не святы. Карпюк.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
созна́ться (признаться) прызна́цца, сазна́цца;
на́до созна́ться трэ́ба прызна́цца;
нельзя́ не созна́ться не́льга не прызна́цца.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
павіні́цца, -ню́ся, -нішся, -ніцца; -німся, -ніце́ся, -ня́цца; зак.
Прызнацца ў сваёй віне, пакаяцца.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
призна́ться сов.
1. (в чём-л.) прызна́цца;
2. вводн. сл. прызна́цца;
призна́ться, я испуга́лся прызна́цца, я спало́хаўся.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
каха́нне, -я, н.
Вялікае сардэчнае пачуццё да пэўнай асобы іншага полу.
Першае к.
Прызнацца ў каханні.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
напо́р, -у, м.
1. Дзеянне моцнай сілы; націск.
Н. ветру.
Не вытрымаць напору лёду.
2. Энергічнае ўздзеянне на каго-н.; напад, націск.
Пад напорам сяброў ён вымушаны быў прызнацца.
Н. ворага.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
прызна́нне, -я, мн. -і, -яў, н.
1. гл. прызнацца, прызнаць.
2. Словы, у якіх хто-н. прызнаецца ў чым-н.
Пачуць чыё-н. п.
3. Станоўчая ацэнка, адносіны з боку каго-, чаго-н.
Карыстацца агульным прызнаннем.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)