прыві́ць, -ыўю́, -ыўе́ш, -ыўе́; -ыўём, -ыўяце́, -ыўю́ць; -віў, -віла́, -ло́; -ві; -віты; зак., што каму.
Прымусіць засвоіць, зрабіць звычайным.
П. культурныя навыкі.
|| незак. прывіва́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е.
|| наз. прывіццё, -я́, н.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
прыві́ць
дзеяслоў, пераходны, закончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне
| Будучы час |
|---|
|
адз. |
мн. |
| 1-я ас. |
прыўю́ |
прыўё́м |
| 2-я ас. |
прыўе́ш |
прыўяце́ |
| 3-я ас. |
прыўе́ |
прыўю́ць |
| Прошлы час |
|---|
| м. |
прыві́ў |
прывілі́ |
| ж. |
прывіла́ |
| н. |
прывіло́ |
| Загадны лад |
|---|
| 2-я ас. |
прыві́ |
прыві́це |
| Дзеепрыслоўе |
|---|
| прош. час |
прыві́ўшы |
Крыніцы:
dzsl2007,
krapivabr2012,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
прыві́ць I сов. приви́ть;
п. любо́ў да радзі́мы — приви́ть любо́вь к ро́дине;
п. працо́ўныя на́выкі — приви́ть трудовы́е на́выки
прыві́ць II сов. (свивая, прикрепить) приви́ть
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
прыві́ць, прыўю, прыўеш, прыўе; прыўём, прыўяце; пр. прывіў, ‑віла, ‑ло; заг. прыві; зак., што.
Прымусіць засвоіць, надаць (якую‑н. уласцівасць, звычку і пад.). Прывіць навыкі самастойнай працы. Прывіць правільныя погляды.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Прыві́ць, прывіва́ць ’прымусіць, засвоіць, надаць (якую-небудзь уласцівасць, звычку і пад.)’, прыві́цца ’замацавацца, укараніцца, стаць звычайным’ (ТСБМ), прыві́цца ’прыкруціцца (калі ўюць вяроўку, то ў вяроўку можа ўкруціцца, увіцца што-небудзь пабочнае)’, ’назойліва прычапіцца (напр., пра пчалу)’ (Янк. 3.), прывіва́цца ’часова жыць’ (Юрч.). Да віць 2 (гл.). Сюды ж аддзеяслоўныя назоўнікі са сферы ткацкай лексікі: прывытні́к ’верацяно, на якое змотваецца пража з некалькіх — звычайна з 2–3, радзей з большай колькасці верацён для прасушкі’, прыві́вак ’верацяно, з якога звіваюць пражу на другое для прасушвання’ (Уладз.), прыві́ванка ’дзве ручайкі пражы на адным верацяне’ (ТС); а таксама прыво́й ’(часовае) месцазнаходжанне’ (Мат. Маг.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
приви́тьII сов. прыві́ць;
приви́ть одну́ верёвку к друго́й прыві́ць адну́ вяро́ўку да друго́й.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
прывіва́ць I несов. привива́ть; см. прыві́ць I
прывіва́ць II несов. привива́ть; см. прыві́ць II
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
прыві́ты I приви́тый, привито́й; см. прыві́ць I
прыві́ты II приви́тый, привито́й; см. прыві́ць II
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
прывіва́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да прывіць.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
прызвыча́іць, -а́ю, -а́іш, -а́іць; -а́ены; зак., каго-што.
Прывіць навык да чаго-н.
П. змалку дзяцей да працы.
|| незак. прызвыча́йваць, -аю, -аеш, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)