прыві́ць, -ыўю́, -ыўе́ш, -ыўе́; -ыўём, -ыўяце́, -ыўю́ць; -віў, -віла́, -ло́; -ві; -віты; зак., што каму.

Прымусіць засвоіць, зрабіць звычайным.

П. культурныя навыкі.

|| незак. прывіва́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е.

|| наз. прывіццё, -я́, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

прыві́ць

дзеяслоў, пераходны, закончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. прыўю́ прыўё́м
2-я ас. прыўе́ш прыўяце́
3-я ас. прыўе́ прыўю́ць
Прошлы час
м. прыві́ў прывілі́
ж. прывіла́
н. прывіло́
Загадны лад
2-я ас. прыві́ прыві́це
Дзеепрыслоўе
прош. час прыві́ўшы

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

прыві́ць I сов. приви́ть;

п. любо́ў да радзі́мы — приви́ть любо́вь к ро́дине;

п. працо́ўныя на́выкі — приви́ть трудовы́е на́выки

прыві́ць II сов. (свивая, прикрепить) приви́ть

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

прыві́ць, прыўю, прыўеш, прыўе; прыўём, прыўяце; пр. прывіў, ‑віла, ‑ло; заг. прыві; зак., што.

Прымусіць засвоіць, надаць (якую‑н. уласцівасць, звычку і пад.). Прывіць навыкі самастойнай працы. Прывіць правільныя погляды.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прыві́ць гл. прышчапіць

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Прыві́ць, прывіва́ць ’прымусіць, засвоіць, надаць (якую-небудзь уласцівасць, звычку і пад.)’, прыві́цца ’замацавацца, укараніцца, стаць звычайным’ (ТСБМ), прыві́цца ’прыкруціцца (калі ўюць вяроўку, то ў вяроўку можа ўкруціцца, увіцца што-небудзь пабочнае)’, ’назойліва прычапіцца (напр., пра пчалу)’ (Янк. 3.), прывіва́цца ’часова жыць’ (Юрч.). Да віць 2 (гл.). Сюды ж аддзеяслоўныя назоўнікі са сферы ткацкай лексікі: прывытні́к ’верацяно, на якое змотваецца пража з некалькіх — звычайна з 2–3, радзей з большай колькасці верацён для прасушкі’, прыві́вак ’верацяно, з якога звіваюць пражу на другое для прасушвання’ (Уладз.), прыві́ванка ’дзве ручайкі пражы на адным верацяне’ (ТС); а таксама прыво́й ’(часовае) месцазнаходжанне’ (Мат. Маг.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

приви́ть​II сов. прыві́ць;

приви́ть одну́ верёвку к друго́й прыві́ць адну́ вяро́ўку да друго́й.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

прывіва́ць I несов. привива́ть; см. прыві́ць I

прывіва́ць II несов. привива́ть; см. прыві́ць II

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

прыві́ты I приви́тый, привито́й; см. прыві́ць I

прыві́ты II приви́тый, привито́й; см. прыві́ць II

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

прывіва́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Незак. да прывіць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)