Verbum

праўдзі́вы, -ая, -ае.

1. Які выражае праўду.

Праўдзівая аповесць.

Праўдзіва (прысл.) расказваць.

2. Які любіць гаварыць праўду, імкнецца да праўды.

П. чалавек.

П. характар.

|| наз. праўдзі́васць, -і, ж.

праўдападо́бны, -ая, -ае.

Падобны на праўду, верагодны.

Праўдападобная інфармацыя.

Праўдападобна (прысл.) расказаць.

|| наз. праўдападо́бнасць, -і, ж.

сме́ласць, -і, ж.

1. гл. смелы.

2. Смелыя паводзіны, адвага, рашучасць.

Не ў кожнага хопіць смеласці сказаць праўду.

сві́нства, -а, н. (разм.).

1. Нізкі ўчынак, грубасць, непрыстойнасць.

Гэта с. з яго боку — не сказаць праўду.

2. Пра што-н. неахайнае, бруднае.

маню́ка, -і, ДМ -у, Т -ам, м.; ДМ -ні́юцы, Т -ай (-аю), ж., мн. -і, -ню́к (разм.).

Той, хто маніць, не кажа праўду; хлус, ілгун.

нава́жыцца, -ва́жуся, -ва́жышся, -ва́жыцца; зак., з інф.

Намерыцца нешта зрабіць, рашыцца на што-н.

Н. сказаць праўду.

Н. пераехаць у другі горад.

|| незак. нава́жвацца, -аюся, -аешся, -аецца.

утаі́ць, утаю́, уто́іш, уто́іць; уто́ены; зак., што.

1. Захаваць у тайне, скрыць ад іншых.

У. праўду.

2. Тайна прысвоіць.

У. чужыя грошы.

|| незак. уто́йваць, -аю, -аеш, -ае.

|| наз. уто́йванне, -я, н.