прахо́дам

прыслоўе

станоўч. выш. найвыш.
прахо́дам - -

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

прахо́дам нареч. прохо́дом, мимохо́дом, попу́тно

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

прахо́д

‘дзеянне’

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. прахо́д прахо́ды
Р. прахо́ду прахо́даў
Д. прахо́ду прахо́дам
В. прахо́д прахо́ды
Т. прахо́дам прахо́дамі
М. прахо́дзе прахо́дах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

прахо́д

‘месца’

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. прахо́д прахо́ды
Р. прахо́да прахо́даў
Д. прахо́ду прахо́дам
В. прахо́д прахо́ды
Т. прахо́дам прахо́дамі
М. прахо́дзе прахо́дах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

праме́жнасць, -і, мн. -і, -ей, ж.

Частка цела паміж заднім праходам і палавымі органамі.

|| прым. праме́жнасны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Прахо́ды

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, множны лік, множналікавы

мн.
Н. Прахо́ды
Р. Прахо́д
Прахо́даў
Д. Прахо́дам
В. Прахо́ды
Т. Прахо́дамі
М. Прахо́дах

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

прохо́дом нареч., прост. прахо́дам, мімахо́дам, мімахо́дзь.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

вузкаго́рлы, ‑ая, ‑ае.

1. З вузкім горлам (пра пасуду). Вузкагорлы гладыш.

2. З вузкім праходам, уваходам. Вузкагорлая бухта.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Пры́гатка ’гаток з праходам для рыбалоўнай снасці’ (ТС). Прэфіксальнае да га́тка, дэмінутыва ад га́ць (гл.). Параўн. укр. прига́та, прига́ток ’маленькая гаць каля берага; запруда’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Куль 1 ’тоўсты сноп няцёртай саломы’ (ТСБМ, Нас., Шат., Сл. паўн.-зах., Янк. Мат., Выг., Бір., Гарэц., Маш., Мат. АС, ТС, Касп., Ян.). Укр. куль, рус. куль, польск. kul ’тс’. Запазычанне з балтыйскіх дыялектаў. Параўн. літ. kūlỹs ’сноп саломы’ (Лаўчутэ, Балтизмы, 14).

Куль 2 ’рагожны мяшок’ (ТСБМ, ТС, З нар. сл., Сержп. Грам., Бяльк.), ’задняя частка рыбалоўнай снасці з вузкім праходам’ (Сл. паўн.-зах.). Гл. куль 1.

Куль 3 ’тоўсты чалавек’ (Мат. Маг.). Гл. куль 2.

Куль 4 ’пра падзыванне пеўнем курэй’ (Нар. лекс.). Гукапераймальнае.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)